tag:blogger.com,1999:blog-46925449055325397882024-03-05T13:10:57.177+01:00Ons adoptieverhaal: kindje van ver wegAdoptieverhaal Tom en VeerleTomekhttp://www.blogger.com/profile/00488947113684403263noreply@blogger.comBlogger78125tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-77303418726659964072009-07-06T08:27:00.002+02:002009-07-06T09:32:10.656+02:00Eindelijk thuis ... met 3Vrijdachnacht om 27 juni 01.00 uur stonden onze driver en de tolk voor een laatste keer aan ons appartement. Nicolasje moesten we wakker maken, maar hij viel al snel weer in slaap in de armen van de mama. Dit impliceerde wèl dat papa alle koffers alleen naar beneden kon dragen (Ik berustte in het feit dat dit een goedkoop alternatief kon zijn voor een Health City abonnement). Bij aankomst op de luchthaven moesten we 2x onze koffers door een scanner laten gaan. Een van de ambtenaren wou me duidelijk maken dat ik onze koffers moest openen. Ik heb dan maar gedaan alsof ik hem niet begreep en we mochten beschikken (handig toch?). We hebben nog een tijd in de luchthaven moeten wachten alwaar onze Nicolas zich op de arm van mama in slaap wiegde (en mama's bloedtoevoer bijna afgesneden werd). Eindelijk mochten we de grote vogel binnen en we kregen een plaatsje met kinderbedje in het vliegtuig. Na een tijdje werd het tijd om hem in zijn bedje te leggen. Dat dit niet zonder slag of stoot gebeurde, hoef ik er niet bij te vertellen? Gelukkig hadden veel mensen hun head-set op. Nicolas heeft maar 2 uur tijdens de ganse trip geslapen ... niet bijster veel dus. <br />Tijdens het landen werd het nog redelijk spannend. We zaten in het midden van het vliegtuig, met links van ons de purser en rechts van ons een stewardes. Tijdens de landing sprongen plots de "exit"-bordjes aan en de purser keek door zijn raampje naar buiten. Je zag hem werkelijk lijkbleek worden. Hij nam meteen de telefoon om naar de cockpit te bellen. Hierna keken ze elkaar aan en gespten zich stevig vast. Je zag duidelijk dat beide veel schrik hadden. Wij waren er dus ook helemaal niet gerust meer op. Het kon toch niet zijn, dat onze terugvlucht ook meteen onze laatste vlucht ooit zou zijn? Gelukkig verliep de landing zelf vlekkeloos. In mijn beste duits kon ik verstaan dat er iets met het landingsgestel was ... <br />Scheduled landden we in Zaventem en begon het stevig te kriebelen, want we wisten dat de mensen die ons het nauwste aan het hart lagen daar stonden te wachten (althans dat hoopten we). Na nog even diep te hebben in- en uitgeademd stapten we de aankomsthal binnen. Daar stonden onze naaste familie en allerbeste vrienden ons op te wachten ... met vlaggetjes, balonnen, ... Overmand door emoties wisten we niet goed wat er allemaal gebeurde ... maar het was wel heel mooi en ontroerend. Wenende moeders en vaders, vrienden en familie, ... ons Nicolasje keek ook vol ongeloof rondom zich heen. "Is dit allemaal voor mij?" ... Nadat we van iedereen afscheid genomen hadden, keerden we huiswaarts. Daar aangekomen stonden onze buren ons op te wachten. Het huis versierd met een groot spandoek, balonnen en vlaggetjes. Een tafeltje met een drankje ontbrak evenmin. We boffen echt dat we in zo'n toffe buurt wonen! Bedankt buurtjes. <br />Ook binnenin het huis was alles versierd en er was eten voorzien om het weekend door te komen. Aan alles hebben ze gedacht :) <br /><br />We zijn nu een weekje thuis en we merken nog steeds dat onze band sterker wordt. Ook het slapen gaat steeds beter en beter. Nicolasje weent zelfs niet meer wanneer hij in zijn bedje gelegd wordt. <br /><br />Gisteren heeft hij zijn eerste verjaardag in intieme kring gevierd (sorry voor diegenen die wij er érg graag bij hadden gehad, maar we moeten even aan ons kindje denken). Dit wordt zeker en vast nog goedgemaakt hoor.<br /><br />Hierbij sluiten we ook onze blog af. Al bij al is onze procedure zonder noemenswaardige problemen verlopen en wie weet krijgt deze blog ooit nog een vervolg ...<br /><br />Zo tot ziens, tot op een dag<br /><br />Tom, Veerle & NicolasTom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-84321822839807136582009-06-26T14:59:00.003+02:002009-06-29T21:46:52.726+02:00We kunnen naar huis!Rond 2 uur plaatselijke tijd kwam het verlossende telefoontje van HKM. De erkenning door het FCA was een feit. Natuurlijk meteen naar de Nederlands ambassade gebeld (hier in Almaty) en daar bevestigde men dat ze een email met de nodige informatie verkregen hadden. Maar de “erkenningsfax” was nog niet aangekomen. Aangezien de visums enkel tussen 15 uur en 16 uur uitgereikt werden, waren we niet zeker of we wel konden afreizen: zonder fax geen visum.<br />We zijn dan met een bang hartje rond 15 uurnaar de ambassade getrokken. Indien de fax er nog niet zou zijn, konden we ginds toch nog alles in het werk stellen opdat België alles (nog) eens zou kunnen faxen. <br />Rond twintig voor vier arriveerden we op de ambassade en werden daar vriendelijk ontvangen. Een weinig later stond een vrouw met lichtblauw paspoort te zwaaien. HET WAS GELUKT. WE KUNNEN DEZE NACHT MET Z’N DRIËEN HUISWAARTS KEREN.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPHLpD7Nk2BPWrrRLF9hsnH0V1lfbnyUs8hJ_3F3bL_m2alpBbOxtsAjJcUwWonyl_D8MJF5eVqj2tOWzNqsDR8Bjv_brQa4fTd0qNiJJ45_WV9dVEam-l1Lc5jQsYefcnpZ3cJyevUg/s1600-h/IMG_6187.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPHLpD7Nk2BPWrrRLF9hsnH0V1lfbnyUs8hJ_3F3bL_m2alpBbOxtsAjJcUwWonyl_D8MJF5eVqj2tOWzNqsDR8Bjv_brQa4fTd0qNiJJ45_WV9dVEam-l1Lc5jQsYefcnpZ3cJyevUg/s200/IMG_6187.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5352838245979269826" /></a> We zijn dit heuglijke nieuws natuurlijk meteen gaan vieren op een terrasje met dezelfde groep als gisteren. We denken dat Nicolasje doorheeft dat hij met ons mee naar België mag, want hij was zo flink! Hij heeft een hele tijd op papa’s schoot gezeten en genoot er kennelijk van (papa & mama minstens even hard). Met een colaflesje spelen, rondgraaien naar de planten die rondom ons stonden, naar de andere kindjes kijken ... en maar lachen en gibberen. <br />Niclasje is vandaag enorm flink geweest en wij zijn megatrots en supergelukkig om zo’n zoontje mee naar huis te nemen.<br />Dit was dus effectief ons laatste bericht uit Almaty. <br />Er rest ons nog enkel de lange terugvlucht. We hopen dat Nicolasje er niet al teveel last van zal ondervinden.<br />Tot morgen aan diegene die naar de luchthaven komen, tot gauw aan alle anderen.<br />Groetjes<br />Tom, Veerle & Nicolas.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-30305395184587209502009-06-26T09:15:00.001+02:002009-06-26T09:15:17.457+02:00Kunnen we zaterdag vertrekken?Is dit het laatste bericht uit Kazachstan? Wij weten het niet ... het blijkt dat de erkenning van FCA nog niet naar de Nederlandse ambassade in Almaty gestuurd is. En zonder deze erkenning wordt het visum van Nicolas niet afgegeven. We zijn deze ochtend zelf naar de ambassade gewandeld om ons dossier daar in te dienen en zodra FCA hun erkenning doorfaxt, kan het visum afgehaald worden. Helaas lopen wij hier 4 uur voor op België en de afgiftes van visums gebeuren enkel tussen 15&16 uur Kazachse tijd. Dit wil zeggen dat de erkenning ten laatste rond 11 uur in Almaty moet arriveren. We zijn reuzebenieuwd en hopen écht niet dat er iets misloopt. Anders kunnen we ten vroegste dinsdag in België landen.<br /><br />We’ll keep you posted!Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-91966885254424767762009-06-25T19:14:00.000+02:002009-06-26T09:14:38.627+02:00TerrasjesdagVannacht hebben we kunnen doorslapen tot 6 uur. Goed hé! Het positieve aan dit alles is dat onze dagen nu ook effectief langer lijken. Gedaan om tot 9-10 uur in ons bed te liggen. De dagen lengen met 2-3 uur minimum. (hoelang we het positieve hiervan gaan ervaren, kunnen we echter moeilijk inschatten). <br />De vorige dagen waren we eigenlijk zelf constant met Nicolas aan het spelen. Vandaag probeerden we om hem ook eens alleen te laten spelen. Dit liet in het begin niet van een leien dakje, maar na een tijdje amuseerde hij zich ook zonder ons. Gelukkig maar. De vorige dagen aten wij pas nadat we hem in zijn bedje gestoken hadden EN hij ook daadwerkelijk SLIEP. (dit kan even duren). Hierdoor aten wij soms pas tegen 9-10 uur, wat veel te laat is.<br />Vanavond hebben we hem eerst te eten gegeven en daarna alleen laten spelen in de keuken, terwijl wij van onze maaltijd genoten. Hij moest uiteraard eerst even keuren wat er op ons bord lag voordat hij ongehinderd kon spelen (hij zit toch zòveel met ons in).<br />In de namiddag hebben we een terrasje gedaan met enkele van de andere koppels die hier aanwezig zijn. Iedereen had zijn kindje reeds bij hem wat maakte dat er 4 buggies op het terras stonden. We genoten van een pintje/Ice-Tea om daarna nog even wat boodschappen te doen in de Silk Way City.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-86928844072092303972009-06-24T19:04:00.004+02:002009-06-25T06:37:43.381+02:00Ooh wat slaapt hij toch moeilijk ....Deze ochtend was het toch wel weer prijs zeker? 4 Uur en we moesten ons melkske al opwarmen. Daarna nog even kunnen doorslapen tot 7 uur en vanaf toen ... gaan met die banaan!<br />Het is megaschattig wanneer Nicolas net uit zijn bed wordt gehaald. Hij heeft dan nog zo’n enorme slaapkop (we begrijpen eigenlijk niet goed waarom hij dan niet langer blijft liggen) en duurthet een tijdje eer hij bij zijn positieven is (echt mega-schattig). <br />We begonnen de dag met een lekker ontbijt: porridge voor Nicolas en Frosties voor de ouders. Daarna was het natuurlijk speeltijd voor onze kleine rakker. Zijn favoriete bezigheid is nog steeds het wandelen aan de handen van mama en papa. Honderd maal van de keuken naar de living en terug als het moet. Vandaag heeft hij trouwens nog een nooit eerder vertoond staaltje van zijn kunnen laten zijn: Hij houdt zich zelfstandig vast aan de zetels en het lukt hem reeds om zichzelf eraan op te trekken. Als kers op de taart ‘wandelt” hij zelfs van het ene eind van de zetel naar het andere.<br />Zijn vertrouwen in ons (als reddende hand) is soms nét iets te groot. Wanneer hij zich aan de zetel optrekt gooit hij zich soms naar achter in de veronderstelling dat een van onze handen continu als veiligheidsgesp dienst doet. Heel gevaarlijk dus, en dat is iets wat we hem moeten proberen af te leren. <br />Later in de voormiddag zijn we een leuke wandeling gaan doen naar het Pavilov-park. Een park dat we reeds goed kenden. Het was er heerlijk vertoeven in de koelte van het bladerdek. We merken dat er in veel parken springkastelen voor de kleintjes staan. En ook waterpartijen ontbreken niet. Echt supertof dat een stad dit voor zijn inwonders doet. <br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUcaRUOM-xoFc323rriEh7-LkY84QA0wUQlmYjb-yl33IlSxyhyphenhyphenXorwnC_1e3gIq-ixTJmh3JC4vaIOlGPzGku3tw8_9oAz769ZG3D08wNG5N3iTSCibRTV0fW7wJwUK6pojkuLsFMrg/s1600-h/nicoolazzz.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUcaRUOM-xoFc323rriEh7-LkY84QA0wUQlmYjb-yl33IlSxyhyphenhyphenXorwnC_1e3gIq-ixTJmh3JC4vaIOlGPzGku3tw8_9oAz769ZG3D08wNG5N3iTSCibRTV0fW7wJwUK6pojkuLsFMrg/s200/nicoolazzz.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5350941796653219474" /></a> Het middagmaal was trouwens een heerlijke gebeurtenis. We boffen echt dat onze Nicolas zo’n goede eter is. Ook al maakt hij er soms een boeltje van. <br />Na het eten was het tijd voor zijn middagdutje. Dit verliep ook ditmaal niet zonder slag of stoot. Na een 10 minuten (gechronometreerd) maakte een bulderende waterval van tranen plaats voor een oase van rust. We besloten om het zo rustig te houden en zijn dan zelf maar een uiltje gaan knappen op de zetel. Nadat ons kereltje wakker was geworden, zijn we nog even naar buiten geweest. Niet lang want naderende onweerswolken zetten een domper op het uitstapje. <br />Deze avond hoopten we dat Nicolas wat rustiger zou gaan slapen, want de laatste keren was het een heuse martelgang geweest. Niet leuk voor ons, en zeker niet leuk voor hem. We besloten om de overgang van “samenzijn” naar “alleen zijn” wat minder bruusk te maken. Volgens ons legt Nicolas reeds de link van “badje & flesje” met “slapen – en dus alleen zijn”. (hij wilde deze avond zelfs zijn flesje niet hebben, en toen we hem naar de slaapkamer droegen begonnen de traantjes reeds te vloeien). We besloten om het licht aan te laten en hem rustig in zijn bedje te zetten, maar er wel bij te blijven. Het werkte: hij zat rustig in zijn bedje, maar dacht nog wel dat hij met ons kon spelen. We susten hem op een rustige manier en na een tijdje deden we het licht uit en verdwenen uit zijn gezichtsveld. Niet veel later hoorden we hem van die typische babygeluidjes maken en viel hij rustig in slaap.<br />Goed gedaan van ons! Morgen proberen we het weer zo ...Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-63510103349896432692009-06-23T18:02:00.002+02:002009-06-23T18:06:14.252+02:00Een 2e dag samen<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp4EEMD9YzgHkduLcB0cLEjHk7_olPTB64pRQUneGQ1zOutBRjEWN39fYc0c1_Zm7MGJYZgke-6klW165ALNrdRSmuPTNZSpE-68Hrp-ghIIo7fIT1D17PD6bRa3mfTZ92lR2m6pu79g/s1600-h/23.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp4EEMD9YzgHkduLcB0cLEjHk7_olPTB64pRQUneGQ1zOutBRjEWN39fYc0c1_Zm7MGJYZgke-6klW165ALNrdRSmuPTNZSpE-68Hrp-ghIIo7fIT1D17PD6bRa3mfTZ92lR2m6pu79g/s200/23.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5350554765327260226" /></a><br />We hebben vanacht een redelijk goede nachtrust gehad. Buiten het feit dat we bij elke beweging even gingen kijken, hebben we slechts 1x écht moeten opstaan (om 4 uur). Honger bleek de boosdoener, dus tijd voor een melkflesje. Wat ons opvalt is dat hij niet gewend is aan de Europese tutjes op de flesjes. Om half 8 werd het hoog tijd voor ons ventje om zijn eerste volledige dag met zijn nieuwe ouders aan te vatten. We hebben samen lekker ontbeten en zijn rond half 10 onze eerste wandeling begonnen. Een drankje en kennismaking met de kindjes van enkele bevriende koppels later, trokken we met z’n drieën de stad in. Schaduwrijke parken & heldere fonteinen kris kras verspreid, gaven een hemelse verfrissing aan het zwoele Almaty. <br />Het middag eten was een waar “mama-papa-kijk-waar-ik-mijn-eten-allemaal-kan-verstoppen” festijn. Achja, kids hé ... zijn peter is niet veel beter ...<br /><br />Na zijn middagdutje (wat gepaard ging met een hevige huilbui) waren we (samen met nog enkele anderen) uitgenodigd om wat bij te kletsen. Bedankt voor het gezelschap, de lekkere koffiekoeken & het bier . Rond 18uur werd Nicolasje moe en keerden we huiswaarts. Veerle had een overheerlijk papje klaargemaakt dat 1-2-3 soldaat gemaakt werd. Omdat hij enorm moe was, deden we hem meteen daarna in bad. Ditmaal nam papa plaats IN de badkuip zodat de protagonist werd toegeschreven aan de mama die dit niet aan haar hart liet komen. Spetters vlogen in het rond, maar ons venteke amuseerde zich o zo kostelijk. (aan iedereen met een bad: u weze gewaarschuwd). <br />Pampertje verversen en tijd voor zijn melkflesje zodat hij naar dromenland kon. Althans dat was ons plan ... Nicolas had het klaarblijkelijk anders voorzien. Amper iets van zijn flesje gedronken, probeerden we hem toch te slapen te leggen ... bij het neerleggen vloog zijn klep wagewijd open ... tot 2 maal toe hem getroost en terug te “slapen” gelegd. Niets gekort, hij wou nog niet. Dan hebben we maar gezellig aan de keukentafel gezeten en elkaar wat geëntertained. (Oma, Lene ... dit is nieuwe spelling geloof ik?) Een klein uurtje later vonden we het toch tijd om Nicolas te slapen te leggen. Een beetje melk en hupsakee zijn bedje in ... en ... rust. <br /><br />HELAAS: ween ween ween ... we hebben echter alles gedaan wat kon (eten: check, verse pamper: check, zalf voor de tandjes: check, ... : check). Dit is dus een van de moeilijke zaken die we momenteel meemaken ... waarom weent hij. Wie weet heeft hij in het weeshuis andere gewoontjes, heeft hij veel schrik dat we er niet meer zullen zijn wanneer hij wakker wordt? Dit maakt het moeilijk om hiermee om te gaan.<br />We besloten toch om het een kwartiertje aan te horen ... hoe moeilijk het ook moge zijn. Na een 10 minuutjes werd het plots rustig in zijn kamertje ... en we hopen dat dit ook zo blijft.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-34441421991278484822009-06-22T18:04:00.001+02:002009-06-23T18:13:07.149+02:00Voor altijd bij elkaarDeze dag zal voor eeuwig in onze gedachten gegrift staan: de dag dat we ons <br />Nicolasje eindelijk bij ons kregen.<br />Rond half 3 reden we, geladen met cadeau’s voor de directrice & haar staff, naar het weeshuis waar ons Nicolasje (nog van niets afwetend) op ons zat te “wachten”.<br />Nadat we onze geschenken hadden afgegeven (enkele taarten, parfum, cosmetica, ...) werden we naar zijn speelruimte gebracht. Daar zat ons manneke in zijn loopmobieltje rond te toeren. Toen hij ons zag, wist hij om de een of andere reden dat we hem kwamen halen. Het manneke, ocharme, begon te huilen, maar na wat troostende woorden van zijn verzorgsters, was het ergste leed al geleden (althans dat dachten we). <br />Terwijl zijn verzorgsters afscheid van hem namen en hem nog een laatste maal een nieuwe pamper en nieuwe kledij (door ons meegebracht) aandeden, mochten wij naar zijn slaapzaaltje om wat foto’s te nemen. Hij heeft altijd in bedje nummer 1 gelegen. Niet te verwonderen, want hij is ook een “nummer 1”. <br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVFwVsT8JmoseVJiQdEhhYdEj8xxjFSKRiH9z0Sq1gSxlizbcLPpc_ifTYYcKWHcDCPStTRhincN8UYZZYvONtKLN_OpTm9Ph-9Ouo0jPu6YkaM8bE9P4rcZBsd637xvexitoAIXrpow/s1600-h/22.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 98px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVFwVsT8JmoseVJiQdEhhYdEj8xxjFSKRiH9z0Sq1gSxlizbcLPpc_ifTYYcKWHcDCPStTRhincN8UYZZYvONtKLN_OpTm9Ph-9Ouo0jPu6YkaM8bE9P4rcZBsd637xvexitoAIXrpow/s200/22.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5350556137861794594" /></a>Nadien namen we alledrie afscheid van de lieve mensen die bijna een jaar voor hem gezorgd hadden, waarbij we duidelijk door zijn vertrek hun verdriet opmerkten. <br />Tijdens de rit naar ons appartement werd het voor ons bazeke teveel en hij begon hard te huilen ... nieuwe mensen, tandjes die doorkomen, een auto die net iets warmer aanvoelde dan de gemiddelde sauna ... een mens zou zich voor minder slecht voelen.<br /><br />Aangekomen op het appartement, trok hij zijn klep nog eens wagewijd open. Maar na regen komt zonneschijn en dat was ditmaal niet anders. Na een kwartiertje ruimde het huilen plaats voor curieuziteit. Aangezien de temperatuur in ons appartement ook hoogzomerse temperaturen aannam, zetten we Nicolasje in zijn pamper op de vloer en speelden een hele tijd met hem. Huilbuien maakten plaats voor babykreten & -lachjes. Het venteke heeft trouwens ontdekt dat hij kan ‘staan’ als we hem goed vasthouden. Dat is iets wat hij dus ook heel de tijd wil oefenen ... niet op de grond zitten hoor, wandelen ja!! Bon, de tijden van rustig in de zetel hangen, blijken voltooid verleden tijd te zijn.<br /><br />Wat later zijn we samen naar de supermarkt geweest om nog wat inkopen te doen. Nicolasje zat in zijn Babybjörn en genoot er kennelijk van. Hij mocht zelf beslissen wat hij wou eten. (dit deed hij door enkele malen op de verpakking van zijn favoriete merk te slaan)<br />Na ons eten was het tijd voor Nicolas zijn badje ... en wat voor een. Vanaf het moment dat hij doorhad dat hij met zijn hand “door” het water kon slaan, kon de pret niet op. Een kleine vloedgolf en een doorweekte papa later, werd het tijd voor zijn melkflesje. Blijkbaar gebruiken ze hier andere “teutjes” dan in Europa, want het ik-zuig-en-ik-krijg-eten principe lijkt hem wereldvreemd. Na wat ge-oefen had hij dan toch voldoende en legden we hem in zijn bedje.<br />Na 2 minuten gingen we (als verantwoordelijk ouders) even een kijkje nemen ... mijnheer lag met zijn hoofd op zijn voeten te slapen ... We hebben hem dan even goed gelegd en nu slaapt hij als een wolk.<br />Laat ons hopen dat hij zijn “weeshuis” regime niet aanhoudt, want dan wekt hij ons om 6 uur.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-51169851969896123562009-06-11T16:17:00.003+02:002009-06-11T16:20:23.819+02:00Van Air Astana naar LufthansaAir Astana had geen terugvluchten meer rond 30 juni en aangezien ik dan op het werk voor de 1/2 jaar sluiting verwacht wordt, zochten we onze toevlucht tot een andere maatschappij: Lufthansa. (helaas hebben we hier niet zo'n grote keus in films & muziek tijdens de vlucht)<br /><br />We vertrekken nu op 21 juni en zullen terugkomen op 27 juni. <br /><br />En nu duimen dat niets of niemand nog stokken in de wielen kan steken!Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-9147322642442498122009-06-10T15:02:00.002+02:002009-06-10T15:04:02.831+02:00Kazachse ambtenaren ...Een van hen heeft ervoor gezorgd dat ons adoptiecertificaat gedateerd werd op jawel xxx <strong>2008</strong>. Ongelooflijk ...<br /><br />Dit zorgt ervoor dat we deze zondag <strong>niet </strong>zullen kunnen afreizen maar alles een week uitgesteld wordt.<br /><br />Je zou voor minder gek worden.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-8283266551789438432009-06-03T08:07:00.003+02:002009-06-03T08:22:50.023+02:00We mogen ons kindje gaan ophalen !!!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNCoTBRDuqCxgXssqpc9qPGAQyU2TUYqf5t0SWeaW-smy9Qqlt1iEFvl8JG86kOzlAqbOnY4XX9tIJfWX4A7DksV-RDtKrLuBKJ1tn4NueUMZLJfe7kTgIbxkjjEeoAIkwujNrSEY3yQ/s1600-h/vliegtuig-nijntje-300x218.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 145px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNCoTBRDuqCxgXssqpc9qPGAQyU2TUYqf5t0SWeaW-smy9Qqlt1iEFvl8JG86kOzlAqbOnY4XX9tIJfWX4A7DksV-RDtKrLuBKJ1tn4NueUMZLJfe7kTgIbxkjjEeoAIkwujNrSEY3yQ/s200/vliegtuig-nijntje-300x218.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5342982500706355506" /></a><br />Gisteren verscheen er heuglijk nieuws in onze mailbox: dè mail waarop wij al zolang zaten te wachten ... Wij mogen ons kindje gaan ophalen ... eindelijk ...<br /><br />We zullen een vlucht boeken rond 14 juni en worden (samen met ons Nicolasje) verwacht op de Nederlandse ambassade in Almaty op 19 juni om zijn visumpje af te halen. <br /><br />Je kan je vast wel voorstellen hoe opgetogen, blij en door het dolle heen we zijn ... na een dikke 2 jaar hebben we de ganse procedure doorlopen en kunnen beginnen aan een nieuw hoofdstuk in ons leven.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-56150547305631886462009-05-15T09:30:00.001+02:002009-05-25T09:34:34.554+02:00Beroepsperiode voorbijVoila, zonder kleerscheuren de beroepsperiode doorlopen, niemand die ons kindje nu nog kan afnemen. Een zalig gevoel ...<br /><br />We schatten nu nog een 3-4 weken te moeten wachten vooraleer we voor de laatste maal naar Almaty afreizen en met z'n drieën terug te keren. We krijgen al kriebels wanneer we er nog maar aan denken.<br /><br />Het kamertje van ons manneke is nu volledig in orde. (het is zelfs mooier dan onze eigen slaapkamer).<br /><br />Nu nog even profiteren van onze vrijheid en dan ribbedebie naar Almaty ...Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-12110639019932485232009-04-30T12:13:00.000+02:002009-04-30T12:14:55.036+02:00RechtbankVandaag D-Day ... dé belangrijkste dag in deze hele procedure. We moesten ons dossier verdedigen tegenover een Kazachse rechter. De zitting verliep zonder problemen (we waren dan ook uitstekend voorbereid) en na enkele pittige vragen moesten we allemaal rechtstaan en werd het vonnis voorgelezen: “ ... krijgen een <em><strong>POSITIEF </strong></em>advies voor het adopteren van ...”.<br />Ons geluk kon niet op en zodra we het gerechtsgebouw uit waren vlogen we in elkaars armen. Nu nog 15 dagen beroepsperiode doorkomen en dan kan niets ons meer in de weg staan.<br />Zo meteen gaan we met dit nog in stijl vieren en vliegen later op de avond nog naar huis. Een kort maar krachtig bezoek. Tot binnen een dikke maand ...<br />Liefs Tom & Veerle.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-74522452394595046492009-04-29T19:16:00.002+02:002009-04-29T19:18:04.999+02:002e reis naar Kazachstan<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizo7Zd-RSH439uwBq18KVDfj0qc1KFyXhod8xn4o3DwiIk8a4WfIs4fGi9aqOSTyhgi0dYeCWqAH6xLJZ9COCFdzFKAX86F0glQMjKspwOXWsQHL5VYJFArgVPB7OJKt2Gv_xK8FVcmQ/s1600-h/tulp.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizo7Zd-RSH439uwBq18KVDfj0qc1KFyXhod8xn4o3DwiIk8a4WfIs4fGi9aqOSTyhgi0dYeCWqAH6xLJZ9COCFdzFKAX86F0glQMjKspwOXWsQHL5VYJFArgVPB7OJKt2Gv_xK8FVcmQ/s200/tulp.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330163806816187058" /></a><br />Na 3 weken landden we weer in het reeds vertrouwde Almaty. De trouwe HKM medewerkers stonden ons tijdig op te wachten en brachten ons naar ons vertrouwde appartementje. Het was enorm tof om het tweede verblijf in dezelfde woonst te verblijven als tijdens onze eerste trip. Vooralleer van onze welverdiende nachtrust te genieten (het was half 3 lokale tijd), brachten we nog een nachtlijk bezoek aan onze supermarkt. Wat proviand voor 2 dagen en sushi (om toch nog even een snelle hap binnen te werken) later, doken we in ons bed om er 8 uur nadien weer uit te komen. Wat betekende dat het reeds half 1 ’s middags was voor we goed en wel aangekleed waren. Om half twee belde onze tolk aan om de rechtbank van morgen voor te bereiden. Een uurtje later speelden we samen “rechter & adoptie-oudertje”.<br />Later trokken we naar Zum om daar nog wat laatste souverniertjes te kopen en de avond in schoonheid te eindigen in de vertrouwde Ciao Pizza. <br />Morgen, 30 april om 12 uur Kazachse tijd (8 uur Belgische), iedereen duimen of een kaarsje branden voor een voorspoedige rechtbankzitting.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-33291789582124352812009-04-15T14:14:00.003+02:002009-04-15T14:19:34.272+02:00Rechtbankdatum gekend<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkqUk1DVhHR8cq2apf5Wz9EieaHxLYzyzahvgPZZnXFT3R_ZtLIZf06ADUm86Xh8_Alm1ilJVJqkQH42ZQF4_ELrS92OuPGLWzqHBpzSmkKusorfXmUtktll43Tu0YlO5bvMUaa991xg/s1600-h/hamer.bmp"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 153px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkqUk1DVhHR8cq2apf5Wz9EieaHxLYzyzahvgPZZnXFT3R_ZtLIZf06ADUm86Xh8_Alm1ilJVJqkQH42ZQF4_ELrS92OuPGLWzqHBpzSmkKusorfXmUtktll43Tu0YlO5bvMUaa991xg/s200/hamer.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5324891406507778962" /></a><br />Gisteren hebben we vernomen dat onze rechtbankdatum reeds op <strong>30 april 2009 </strong>valt. We vertrekken dus met Lufthansa op 28 april en hebben de terugvlucht geboekt op 1 mei. De kans is reëel dat de terugvlucht enkele malen uitgesteld dient te worden, maar dat zien we dan wel. <br />Momenteel gaan we ervanuit dat alles vlotjes blijft lopen.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-555984209063280342009-04-03T11:07:00.000+02:002009-04-08T11:09:33.052+02:00Terug thuis (voorlopig)03/04 Weer thuis aangekomen. De eerste (van 3) reizen zit erop. Maandag helaas weer werken, terwijl Veerle verder nog papieren kan aanvragen.<br />We hopen binnen een maand weer naar Almaty te vliegen waar we voor de rechtbank een positief advies moeten zien binnen te halen.<br /><br />Tot gauw ...Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-295282835458011922009-04-02T17:47:00.000+02:002009-04-02T17:48:35.690+02:00afscheid nemenWakker worden met het gevoel dat je vandaag de laatste keer in zòveel weken je zoontje gaat kunnen vasthouden, spelen en lachen is echt niet leuk! Met een knagend en vreselijk gevoel zijn we dan ook richting weeshuis gereden. Net zoals de vorige dagen was onze schat nog lekker aan het smullen van de plaatselijke babyvoeding. Na een dik kwartier kwam hij eindelijk aan en ... wonder boven wonder ... had hij vandaag een fantastisch mooi kruippakje aan met daaronder maar één laagje kledij! Hij voelde zich dan ook kiplekker want hij kon goed bewegen en het was niet te warm voor hem! Hij heeft zich van zijn beste kant laten zien en heeft ontzettend véél gelachen vandaag. Hij wist precies dat het vandaag een ‘ afscheidsdag’ was! <br />Na anderhalf uur spelen was onze deugeniet wel moe en plots ... kwam de hoofdverzorgster binnen, nam ons schatje in haar armen en gebaarde ons dat de chauffeur ons opwachtte en we snel naar buiten moesten. Wat hadden we dit afscheid ons anders voorgesteld. Maar ... al bij al ... misschien is het wel goed dat dit zo direct en plots was zodat de tranen en èchte afscheid nemen niet konden plaatsvinden.<br />Na een stille tocht terug naar huis ontpopten we ons tot een Sien en Maria – surrogaat! Resultaat na enkele uren: ons appartement spik en span!<br />Afscheid nemen van de Belgen doe je in stijl! Een sashlik ... op een terras ... met een pintje!Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-37452028262338794942009-04-01T19:04:00.000+02:002009-04-01T19:05:23.765+02:00Het voorlaatste dagjeNeenee, geen aprilgrap vandaag uitgehaald met mekaar! Daar hadden we ècht geen tijd voor! <br />’s Morgens lekker in het zonnetje aan het weeshuis gezeten en weeràl gewacht ... tot het 10 uur was en we ons lief schatje weer konden bezoeken. We hebben weer lekker gespeeld, gezongen, gelachen, gebrabbeld en dergelijke! Hij had ook, naar traditie, weer véle lagen kleertjes aan. Deze keer waren ze iets sportiever dan anders en zijn kledingmaat was iets groter dan zijn lijfje aankon. Tijdens het spelen zakte zijn broek elke keer over zijn knieën. Na anderhalf uur ravotten kwam één van de verzorgsters hem halen voor een dutje. We hebben van haar een mooie foto kunnen nemen. <br />’s Namiddags, na onze siësta met fotokes bekijken die we ’s morgens genomen hebben, een laatste maal ècht door Almaty gewandeld. We gaan het hier ècht wel missen. De rust, de mensen, het uitzicht, de auto’s, het appartementje, het vakantiegevoel, zelfs ... de lucht ( ’s middags na de ochtendspits wanneer de smog over héél de stad hangt!)!Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-70695686852958311502009-03-31T15:30:00.001+02:002009-03-31T15:30:55.850+02:00Buiten spelenDinsdag al ... nog 3 bezoekjes resten ons van een lang afscheid. Voor ons manneke begon de dag best aangenaam. Mama & papa moesten 20 minuten wachten omdat mijnheerke een massage kreeg. Volledig ontspannen en in ware eskimo-outfit kregen we ons zoontje in handen. Vandaag mochten we tot groot jolijt buiten spelen. We hebben samen aan de bomen, struiken, bloemen, gras, ... gevoeld. Wat rondgelopen en op het bankje gespeeld met een priemende zon op onze gezichten. Ook de andere kindjes van het weeshuis genoten van de frisse lucht. Enkele verzogsters wandelden met een aantal kindjes blokje rond, terwijl de kleinere in hun kinderwagens van de zon genoten. Na een half uurtje zijn we terug naar de speelkamer gegaan en hem meteen van zijn antartica-kostuum verlost. De 4-5 lagen kleren maakten spontaan bewegen onmogelijk. En spelen, kruipen, lachen, ... dat hij gedaan heeft. Hij genoot kennelijk van het “mag-het-iets-minder-zijn-”. Het is zo opvallend wat voor progressie er gemaakt is in de die 2 weken. Ons zoontje is zeer leergierig, houdt ervan te kruipen, zich op te trekken en te wandelen. Je ziet hem écht openbloeien. En zijn stembandjes worden ook (voorlopig zonder spijt) volop geoefend. Voor we het wisten was het weer 12 uur en was ons bezoek voorbij. Slecht 2 bezoekjes resten ons nog van een (te) lang afscheid ... <br />Aangezien het nu écht wel lente (half zomer) in Almaty is, besloten we, gewapend met boek en zonnebril, de namiddag door te brengen in een van de talkrijke parken die de stad rijk is.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-60928724726196052992009-03-30T13:37:00.000+02:002009-03-30T13:38:03.504+02:00Een blij weerzienOntspannen van het weekend weer een korte week met bezoeken aan ons lief ventje! Het begint stilaan een gewoonte te worden maar toch is het steeds een beetje spannend na zo’n weekend! Zou hij ons nog wel herkennen? Maar ... ja hoor ... hij is zo’n schatje dat hij onmiddellijk naar ons begint te lachen. Hij heeft de hele tijd gekird, gebrabbeld, gespeeld, gekropen, gerold en gestapt. Je kan echt zien dat hij zich goed voelt bij ons!<br />En ... we gaan nog nie naar huis, belange nie, belange nie en ... we gaan nog nie naar huis, ... want dan zien we ons schatje voor een lange tijd nie! We beginnen het met elkaar steeds vaker over te hebben. Het gaat ontzettend moeilijk zijn om hem hier achter te laten. Over het afscheid zal hartverscheurend zijn maar eerst zijn er nog drie bezoeken gepland!Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-16607706016252792082009-03-29T23:34:00.000+02:002009-03-30T13:37:16.180+02:00skiën in sovjetstijl<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWbtHYItl0MFQEi4PpT_kVYMFZbKzeMd-QN3ZUGnOoEbo4ut-TwYJO7f-ce9ePcADk6-bk_lMklhe0ORIklvGW1tOHS98AMVLFF4iLPNEjIdv682r7UlkCpfYsZRXSlhxryUu-f_Hutw/s1600-h/shimbulak.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWbtHYItl0MFQEi4PpT_kVYMFZbKzeMd-QN3ZUGnOoEbo4ut-TwYJO7f-ce9ePcADk6-bk_lMklhe0ORIklvGW1tOHS98AMVLFF4iLPNEjIdv682r7UlkCpfYsZRXSlhxryUu-f_Hutw/s200/shimbulak.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5318943369455514034" /></a><br />Na een zalige nachtrust en daarbij horende zondagsbrunch de leuze van Bavo geëerd: Zondag is rustdag!<br />’s Namiddags met al de Belgische koppels ( en dat zijn er ondertussen 7!) naar Shimbulak geweest. Waarachtig een skioord opgericht ten tijde van het sovjettijdperk en nu vooral bekend bij de rijke Kazachen die er de weekends doorbrengen. De infrastructuur is vrij basic maar er is alles wat je nodig hebt. De drie liften werkten en de skieërs onder ons vonden dat al meer dan genoeg! Wij ... de niet-skieërs ... hoopten op een terasje in het zonneke om zo de mensen in België een beetje jaloers te maken. Spijtig dat het zonneke net verdween achter dikke wolken toen we aankwamen. Wel een kleine wandeling gedaan om toch niet steeds op teras rond te hangen. Frisse neuzen en gespierde kuiten later terug op teras beland en daarna in Almaty zelf met z’n allen in een Italiaans / Japans restaurant gaan eten. Je zou denken dat het twee buurlanden zijn maar hier in Almaty is een restaurant pas chique als je sushi serveert! En ... dat kan je nagenoeg overal eten hier! Lekker!!!Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-78140523625389244232009-03-28T18:17:00.002+01:002009-03-28T18:21:38.864+01:00De canyons<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisEuTv7-sfwoCwQGYBj2F3eKNYnTMEzZPuVQ9zmWvzE9XELgLF2JoFHjVKlR3ZixQOhmbIJaIighKd0zlPhJVN2o_A24YQNicFShD2BODFtAm8QhjZZwzfjIAN0tWmOBBMnvd1Mm2znSwk/s1600-h/canyon.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisEuTv7-sfwoCwQGYBj2F3eKNYnTMEzZPuVQ9zmWvzE9XELgLF2JoFHjVKlR3ZixQOhmbIJaIighKd0zlPhJVN2o_A24YQNicFShD2BODFtAm8QhjZZwzfjIAN0tWmOBBMnvd1Mm2znSwk/s200/canyon.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5318289582779018866" /></a><br />Vandaag een èchte uitstap gepland! De canyons, 200 km buiten Almaty!<br />Met enkele koppels stonden we rond 9 uur te wachten zodat onze chauffeur ons kon ophalen. Na een 3 uur durende rit ( afwisselend 70 à 100 km per uur) over asfaltwegen vol putten en gaten, bobbels en hobbels, de laatste 20 km over een zandweg aangekomen in het nationale park waar de canyons deel van uitmaken. <br />Een adembenemend zicht de Amerikaanse canyons waardig. Onze chauffeur stelde voor om een wandeling te maken in de canyons: ongeveer 100 meter dalen en dan in het dal 1 km wandelen en lunchen bij een riviertje. Een FANTASTISCH idee! Na een steile afdaling waarvan we allemaal blij waren dat die achter de rug was, een fenomaal zicht vanuit de buik van de canyons naar de hemel. Geen zuchtje wind ( of toch bijna niet), warme temperaturen, een mooi zicht! Ongeveer 500 foto’s getrokken van wat steen en rots! En toch ... ook even stilgestaan dat hier miljoenen jaar geleden een rivier dit wondertje heeft uitgehouwen.<br />Na een heerlijke wandeling grolde onze magen. Aan de rivier, tegen een boom leunend, onze boterhammekes met zelfgemaakte tonijnsla opgegeten. Wat een zalig moment! Zuivere lucht, een kabbelend beekje, stilte van de natuur, een heerlijke BBQ-geur van onze buren aan het water! Wat moet een mens nog meer hebben, zou je toch denken.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZyQOmYqp-pEP0-wi2W_clmteD9BtosH_xTh6w3k49g1ehgJdyazI7wDrDl2DrjGl6PppF30XlHke992DjT7550ScwM1ZzZy-VvBjA7wwJN7IQq6OqW8_0x9xxyrkoo69YhXTGb8wx_BFS/s1600-h/Tom.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZyQOmYqp-pEP0-wi2W_clmteD9BtosH_xTh6w3k49g1ehgJdyazI7wDrDl2DrjGl6PppF30XlHke992DjT7550ScwM1ZzZy-VvBjA7wwJN7IQq6OqW8_0x9xxyrkoo69YhXTGb8wx_BFS/s200/Tom.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5318289885275546914" /></a><br />Met ons busje een helse tocht uit de canyons gemaakt. Toch wel een héél smalle doortocht gemaakt tussen een tunnel van rotsen waar je je zo in kan vastrijden, en een helling opgereden van makkelijk 15 % waar de grond zo geëroseerd was dat je amper kon zeggen dat dit een weg was waar een busje met 8 personen naar boven kan zonder grip te verliezen. Na deze bloedstollende helling hoorde een applaus voor de chauffeur en ... een tranquilizer zodat onze bloeddruk wat kon zakken.<br />De drie uur durende rit terug was iets ongemakkelijker. Je hebt de weg dan ook enkele uren ervoor al kunnen bewonderen. Toch ... blijft de steppe ongelofelijk mooi en de onmetelijke vlaktes maken echt indruk. De armoede , in vergelijking met Almaty, is een duidelijk verschil. <br />Om deze dag in stijl af te sluiten, besloten we om een typisch Kazachse lekkernij te nuttigen: schaslick. Een spies schapenvlees op de BBQ met brood. Echt lekker!Tomekhttp://www.blogger.com/profile/00488947113684403263noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-39946833679656110212009-03-27T18:22:00.000+01:002009-03-28T18:24:10.531+01:00Laatste bezoekje van de week2 Weken zijn we hier al en de tijd vliegt voorbij. De laatste keer deze week dat we ons jongetje kunnen bezoeken. Toen we zijn mutjse afdeden, zagen we dat zijn haartjes kort geknipt waren. Het blijkt hier de gewoonte te zijn dat ze net voor de lente gekapt worden en zijn korte haartjes stonden hem beeldig. Veerle vond het iets minder leuk.<br />Spelen, spelen, spelen ... daar was hij voor gekomen. En dat liet hij ons meteen merken ook. Alles vastgrijpen wat hij kon en indien iets te ver lag, geen probleem, dan “kroop” hij er wel heen. We hebben samen een ontzettend leuke tijd beleefd en samen lekker gelachen. <br />Vandaag zijn ze hem na 1 uurtje al wel komen halen omdat hij moest slapen. Wel wat jammer, maar begrijpelijk. Na 1 uur zijn ze hier echt wel doodop en doe je er misschien beter aan om ze in hun bedje te leggen.Tomekhttp://www.blogger.com/profile/00488947113684403263noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-14651478615716782872009-03-26T11:39:00.003+01:002009-03-27T09:58:56.049+01:00Bezoekje + op de botsauto'sEen nieuwe dag, dus opnieuw een bezoek aan het weeshuis. Ons kereltje straalde werkelijk. We merken dat hij zijn dagelijks speel-ritueel begint te kennen, want bij het overdragen stak hij zijn handje naar ons uit en begon te glimlachen. Vandaag was het “papa”-dag, wat dus niet verkeerd was. Met ons zoontje op de schoot hebben we er nogal gespeeld. Onnozel doen met een half opgeblazen ballon vindt hij zo leuk ... zo leuk dat hij écht aan het schaterlachen was. We moesten er zelf enorm hard om lachen. Wat hij op zijn beurt ook weer superleuk vond.<br />Zo’n 2 uur spelen vergt enorm veel van zo’n ukkepuk. Ook omdat hij ’s morgens nog niet geslapen heeft. Zijn kameraadjes gaan na zijn papje (om 10 uur) slapen, maar onze knaap moet met zijn ouders gaan spelen. Dus rond 11 uur begon hij weer veel in zijn oogjes te wrijven en wat lastiger te worden (echt lastig wordt hij nooit, ahnee!)<br />Troostende woorden en jezelf écht belachelijk maken door allerlei kunstjes, gekkebekken te trekken, blijken wel te helpen. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg0qd9SMPLhWuFPoyIZtz3G4JPemaNIsN1Ghav14MqFZzB0510i1yvBA6btK2s70DRi77E8oB65n52Psn5vzgIZByYn_fJ03TJw85yki2HODq4ZNBmzrzuuO8btgmNjViY2mqA-gK1bg/s1600-h/veerleauto.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg0qd9SMPLhWuFPoyIZtz3G4JPemaNIsN1Ghav14MqFZzB0510i1yvBA6btK2s70DRi77E8oB65n52Psn5vzgIZByYn_fJ03TJw85yki2HODq4ZNBmzrzuuO8btgmNjViY2mqA-gK1bg/s200/veerleauto.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5317788491663258594" /></a> <br />Deze middag was het stralend weer in Almaty. Buitentemperaturen die in het zonnetje vlot boven de 20 graden aanvoelden. We zijn samen met Pat naar het Gorki-park getrokken, om daarna de Zoo van Almaty te bezoeken.<br />Aan het Gorki-Park ligt nog een oud pret- en nieuw waterpark (wat we jullie vroeger al verteld hebben). Aangezien Pat de oude, vervallen botsautootjes nog niet gezien had, was dit het eerste punt van afspraak. Tot onze grote verbazing bleek deze attractie nog open te zijn ook (evenals al de andere antieke, sovjetattracties). Een oude man wenkte ons om in zijn botsautootjes plaats te nemen. (Je moet weten dat de autootjes er ouder en afgeleefder uitzag dan de man zelf) Dolgelukkig gaf hij zijn attractie de nodige stroom dmv een oude knop in te duwen en deze 3 Belgen beleefden lol voor 30. Wie heeft er de kans om in een jaren 60-70 kermisattractie te zitten? Muziek schalde door de knoeroude boxen en deze kraakten bij elke lage toon. Een unieke belevenis ... en dit vond ook de oude man ... we mochten nog een 2e maal op zijn attractie toeren. Dit geheel op zijn kosten.<br />Een paar foto’s later bracht hij ons naar zijn andere attractie. Een vezelplaat met verscheidene gaten waar balonnen ingeplaats waren dewelke je met oude, kromme vogelepikpijltjes moest laten ploffen. Blij dat hij eindelijk volk zag, wilde hij van geen geld weten en stak ieder van ons 6 pijltjes in de handen. 18 Pijltjes werden afgevuurd, waarvan er 3 doel troffen. Geen score om fier op te zijn, maar toch kregen we een klein aandenken van de man. Hoe mooi kan de wereld zijn ... ontroerend.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijm5ndIHV6Xd-elXLhVL3WvYtJFLZ8LVRbtG_iLYv0R9xmp2n4k402RavoG7vTvR8Rk-DGaWH8RdGGN0sxXN2ixAKakKKQohPm5c3z1t_lvb4_C6vtwlNOXrJFHhcvq7kXzSabM3jZng/s1600-h/zoo.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijm5ndIHV6Xd-elXLhVL3WvYtJFLZ8LVRbtG_iLYv0R9xmp2n4k402RavoG7vTvR8Rk-DGaWH8RdGGN0sxXN2ixAKakKKQohPm5c3z1t_lvb4_C6vtwlNOXrJFHhcvq7kXzSabM3jZng/s200/zoo.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5317788837366210322" /></a><br />We namen afscheid van onze oude vriend en trokken richting Zoo. 400 Tengee entree-geld (= €1) en een eerste Homo Sapiens controleerde onze ticketten. Het fraaie park werd opgefleurd door de vele dieren: pauwen, gieren, zebra’s, tijgers, beren, kamelen, neushoorns, ... allemaal waren ze van de partij. De een in een mooier hok dan de andere ... al dan niet vergezeld van kakkerlakken. <br />Een uur of 3 later hielden we het voor bekeken en reden in gepaste stijl weer naar ons appartement. Een oude Lada-taxi bracht ons voor €2 naar huis. Ginds aangekomen nog even vaarwel gezegd aan een koppel dat vandaag vertrok en de toffe dag afgesloten met een slaatje en cappuccino in de Ciao-Pizza.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-6821188816004446612009-03-25T09:52:00.000+01:002009-03-27T09:53:38.123+01:00MojitoOns bazeke heeft zich weer hard geamuseerd vandaag. Hij had zeer leuke kleren aan vandaag, een zonnig geel salopetje met (uiteraard) bijhorend mutsje. Ook al is het hier enorm warm, blijkbaar vreest men hier continu dat een van de kindjes verkouden zou geraken. Op zich goed te begrijpen, want indien er eentje ziek wordt, volgen de anderen automatisch. We hebben met potjes, ringen, blokjes,... gespeeld. Maar met ons fototoestel of gsm spelen vindt hij, tot onze grote schrik, toch het allerleukste.<br />Na een dik uur begin je toch te merken dat hij enorm moe wordt. Wrijven in zijn oogjes tot hij niet meer weet hoe zich te gedragen. Dit resulteerde vandaag toch in een tijdje “ambetant zijn” en wat wenen. <br />Deze middag hebben we dan met een paar andere koppels een leuk terrasje gedaan op de “Meir van Almaty”. Een vergelijking met “onze” Meir zou overdreven zijn, maar gezellig is het er wel. Enkele Mojito’s deden onze heimwee naar jullie verminderen.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4692544905532539788.post-34378028513341758032009-03-24T19:30:00.001+01:002009-03-24T19:30:55.087+01:00Een supertof weerzien na 3 dagen hem te moeten missenVandaag konden we ons manneke nog eens in onze armen sluiten. We vreesden even dat hij ons wat vergeten was, maar niets was minder waar hoor. Bij het overnemen van de verzorgster wist hij meteen dat er weer met hem gespeeld ging worden. <br />Hij was helemaal genezen en trakteerde ons op vrolijk gekwetter en vuurde verscheidene lachsalvo’s op ons af. We hadden hem 2 uur voor onszelf. Zalig gewoon.<br /><br />Tegen het einde toe werd hij erg moe en zat hij bij zijn mama op de schoot. De eerste jaloerse blikken van de papa werden een feit.Tom,Veerle en Nicolashttp://www.blogger.com/profile/15977886501520564999noreply@blogger.com2