We kunnen naar huis!

Rond 2 uur plaatselijke tijd kwam het verlossende telefoontje van HKM. De erkenning door het FCA was een feit. Natuurlijk meteen naar de Nederlands ambassade gebeld (hier in Almaty) en daar bevestigde men dat ze een email met de nodige informatie verkregen hadden. Maar de “erkenningsfax” was nog niet aangekomen. Aangezien de visums enkel tussen 15 uur en 16 uur uitgereikt werden, waren we niet zeker of we wel konden afreizen: zonder fax geen visum.
We zijn dan met een bang hartje rond 15 uurnaar de ambassade getrokken. Indien de fax er nog niet zou zijn, konden we ginds toch nog alles in het werk stellen opdat België alles (nog) eens zou kunnen faxen.
Rond twintig voor vier arriveerden we op de ambassade en werden daar vriendelijk ontvangen. Een weinig later stond een vrouw met lichtblauw paspoort te zwaaien. HET WAS GELUKT. WE KUNNEN DEZE NACHT MET Z’N DRIËEN HUISWAARTS KEREN.
We zijn dit heuglijke nieuws natuurlijk meteen gaan vieren op een terrasje met dezelfde groep als gisteren. We denken dat Nicolasje doorheeft dat hij met ons mee naar België mag, want hij was zo flink! Hij heeft een hele tijd op papa’s schoot gezeten en genoot er kennelijk van (papa & mama minstens even hard). Met een colaflesje spelen, rondgraaien naar de planten die rondom ons stonden, naar de andere kindjes kijken ... en maar lachen en gibberen.
Niclasje is vandaag enorm flink geweest en wij zijn megatrots en supergelukkig om zo’n zoontje mee naar huis te nemen.
Dit was dus effectief ons laatste bericht uit Almaty.
Er rest ons nog enkel de lange terugvlucht. We hopen dat Nicolasje er niet al teveel last van zal ondervinden.
Tot morgen aan diegene die naar de luchthaven komen, tot gauw aan alle anderen.
Groetjes
Tom, Veerle & Nicolas.