Eindelijk thuis ... met 3

Vrijdachnacht om 27 juni 01.00 uur stonden onze driver en de tolk voor een laatste keer aan ons appartement. Nicolasje moesten we wakker maken, maar hij viel al snel weer in slaap in de armen van de mama. Dit impliceerde wèl dat papa alle koffers alleen naar beneden kon dragen (Ik berustte in het feit dat dit een goedkoop alternatief kon zijn voor een Health City abonnement). Bij aankomst op de luchthaven moesten we 2x onze koffers door een scanner laten gaan. Een van de ambtenaren wou me duidelijk maken dat ik onze koffers moest openen. Ik heb dan maar gedaan alsof ik hem niet begreep en we mochten beschikken (handig toch?). We hebben nog een tijd in de luchthaven moeten wachten alwaar onze Nicolas zich op de arm van mama in slaap wiegde (en mama's bloedtoevoer bijna afgesneden werd). Eindelijk mochten we de grote vogel binnen en we kregen een plaatsje met kinderbedje in het vliegtuig. Na een tijdje werd het tijd om hem in zijn bedje te leggen. Dat dit niet zonder slag of stoot gebeurde, hoef ik er niet bij te vertellen? Gelukkig hadden veel mensen hun head-set op. Nicolas heeft maar 2 uur tijdens de ganse trip geslapen ... niet bijster veel dus.
Tijdens het landen werd het nog redelijk spannend. We zaten in het midden van het vliegtuig, met links van ons de purser en rechts van ons een stewardes. Tijdens de landing sprongen plots de "exit"-bordjes aan en de purser keek door zijn raampje naar buiten. Je zag hem werkelijk lijkbleek worden. Hij nam meteen de telefoon om naar de cockpit te bellen. Hierna keken ze elkaar aan en gespten zich stevig vast. Je zag duidelijk dat beide veel schrik hadden. Wij waren er dus ook helemaal niet gerust meer op. Het kon toch niet zijn, dat onze terugvlucht ook meteen onze laatste vlucht ooit zou zijn? Gelukkig verliep de landing zelf vlekkeloos. In mijn beste duits kon ik verstaan dat er iets met het landingsgestel was ...
Scheduled landden we in Zaventem en begon het stevig te kriebelen, want we wisten dat de mensen die ons het nauwste aan het hart lagen daar stonden te wachten (althans dat hoopten we). Na nog even diep te hebben in- en uitgeademd stapten we de aankomsthal binnen. Daar stonden onze naaste familie en allerbeste vrienden ons op te wachten ... met vlaggetjes, balonnen, ... Overmand door emoties wisten we niet goed wat er allemaal gebeurde ... maar het was wel heel mooi en ontroerend. Wenende moeders en vaders, vrienden en familie, ... ons Nicolasje keek ook vol ongeloof rondom zich heen. "Is dit allemaal voor mij?" ... Nadat we van iedereen afscheid genomen hadden, keerden we huiswaarts. Daar aangekomen stonden onze buren ons op te wachten. Het huis versierd met een groot spandoek, balonnen en vlaggetjes. Een tafeltje met een drankje ontbrak evenmin. We boffen echt dat we in zo'n toffe buurt wonen! Bedankt buurtjes.
Ook binnenin het huis was alles versierd en er was eten voorzien om het weekend door te komen. Aan alles hebben ze gedacht :)

We zijn nu een weekje thuis en we merken nog steeds dat onze band sterker wordt. Ook het slapen gaat steeds beter en beter. Nicolasje weent zelfs niet meer wanneer hij in zijn bedje gelegd wordt.

Gisteren heeft hij zijn eerste verjaardag in intieme kring gevierd (sorry voor diegenen die wij er érg graag bij hadden gehad, maar we moeten even aan ons kindje denken). Dit wordt zeker en vast nog goedgemaakt hoor.

Hierbij sluiten we ook onze blog af. Al bij al is onze procedure zonder noemenswaardige problemen verlopen en wie weet krijgt deze blog ooit nog een vervolg ...

Zo tot ziens, tot op een dag

Tom, Veerle & Nicolas