We kunnen naar huis!

Rond 2 uur plaatselijke tijd kwam het verlossende telefoontje van HKM. De erkenning door het FCA was een feit. Natuurlijk meteen naar de Nederlands ambassade gebeld (hier in Almaty) en daar bevestigde men dat ze een email met de nodige informatie verkregen hadden. Maar de “erkenningsfax” was nog niet aangekomen. Aangezien de visums enkel tussen 15 uur en 16 uur uitgereikt werden, waren we niet zeker of we wel konden afreizen: zonder fax geen visum.
We zijn dan met een bang hartje rond 15 uurnaar de ambassade getrokken. Indien de fax er nog niet zou zijn, konden we ginds toch nog alles in het werk stellen opdat België alles (nog) eens zou kunnen faxen.
Rond twintig voor vier arriveerden we op de ambassade en werden daar vriendelijk ontvangen. Een weinig later stond een vrouw met lichtblauw paspoort te zwaaien. HET WAS GELUKT. WE KUNNEN DEZE NACHT MET Z’N DRIËEN HUISWAARTS KEREN.
We zijn dit heuglijke nieuws natuurlijk meteen gaan vieren op een terrasje met dezelfde groep als gisteren. We denken dat Nicolasje doorheeft dat hij met ons mee naar België mag, want hij was zo flink! Hij heeft een hele tijd op papa’s schoot gezeten en genoot er kennelijk van (papa & mama minstens even hard). Met een colaflesje spelen, rondgraaien naar de planten die rondom ons stonden, naar de andere kindjes kijken ... en maar lachen en gibberen.
Niclasje is vandaag enorm flink geweest en wij zijn megatrots en supergelukkig om zo’n zoontje mee naar huis te nemen.
Dit was dus effectief ons laatste bericht uit Almaty.
Er rest ons nog enkel de lange terugvlucht. We hopen dat Nicolasje er niet al teveel last van zal ondervinden.
Tot morgen aan diegene die naar de luchthaven komen, tot gauw aan alle anderen.
Groetjes
Tom, Veerle & Nicolas.

Kunnen we zaterdag vertrekken?

Is dit het laatste bericht uit Kazachstan? Wij weten het niet ... het blijkt dat de erkenning van FCA nog niet naar de Nederlandse ambassade in Almaty gestuurd is. En zonder deze erkenning wordt het visum van Nicolas niet afgegeven. We zijn deze ochtend zelf naar de ambassade gewandeld om ons dossier daar in te dienen en zodra FCA hun erkenning doorfaxt, kan het visum afgehaald worden. Helaas lopen wij hier 4 uur voor op België en de afgiftes van visums gebeuren enkel tussen 15&16 uur Kazachse tijd. Dit wil zeggen dat de erkenning ten laatste rond 11 uur in Almaty moet arriveren. We zijn reuzebenieuwd en hopen écht niet dat er iets misloopt. Anders kunnen we ten vroegste dinsdag in België landen.

We’ll keep you posted!

Terrasjesdag

Vannacht hebben we kunnen doorslapen tot 6 uur. Goed hé! Het positieve aan dit alles is dat onze dagen nu ook effectief langer lijken. Gedaan om tot 9-10 uur in ons bed te liggen. De dagen lengen met 2-3 uur minimum. (hoelang we het positieve hiervan gaan ervaren, kunnen we echter moeilijk inschatten).
De vorige dagen waren we eigenlijk zelf constant met Nicolas aan het spelen. Vandaag probeerden we om hem ook eens alleen te laten spelen. Dit liet in het begin niet van een leien dakje, maar na een tijdje amuseerde hij zich ook zonder ons. Gelukkig maar. De vorige dagen aten wij pas nadat we hem in zijn bedje gestoken hadden EN hij ook daadwerkelijk SLIEP. (dit kan even duren). Hierdoor aten wij soms pas tegen 9-10 uur, wat veel te laat is.
Vanavond hebben we hem eerst te eten gegeven en daarna alleen laten spelen in de keuken, terwijl wij van onze maaltijd genoten. Hij moest uiteraard eerst even keuren wat er op ons bord lag voordat hij ongehinderd kon spelen (hij zit toch zòveel met ons in).
In de namiddag hebben we een terrasje gedaan met enkele van de andere koppels die hier aanwezig zijn. Iedereen had zijn kindje reeds bij hem wat maakte dat er 4 buggies op het terras stonden. We genoten van een pintje/Ice-Tea om daarna nog even wat boodschappen te doen in de Silk Way City.

Ooh wat slaapt hij toch moeilijk ....

Deze ochtend was het toch wel weer prijs zeker? 4 Uur en we moesten ons melkske al opwarmen. Daarna nog even kunnen doorslapen tot 7 uur en vanaf toen ... gaan met die banaan!
Het is megaschattig wanneer Nicolas net uit zijn bed wordt gehaald. Hij heeft dan nog zo’n enorme slaapkop (we begrijpen eigenlijk niet goed waarom hij dan niet langer blijft liggen) en duurthet een tijdje eer hij bij zijn positieven is (echt mega-schattig).
We begonnen de dag met een lekker ontbijt: porridge voor Nicolas en Frosties voor de ouders. Daarna was het natuurlijk speeltijd voor onze kleine rakker. Zijn favoriete bezigheid is nog steeds het wandelen aan de handen van mama en papa. Honderd maal van de keuken naar de living en terug als het moet. Vandaag heeft hij trouwens nog een nooit eerder vertoond staaltje van zijn kunnen laten zijn: Hij houdt zich zelfstandig vast aan de zetels en het lukt hem reeds om zichzelf eraan op te trekken. Als kers op de taart ‘wandelt” hij zelfs van het ene eind van de zetel naar het andere.
Zijn vertrouwen in ons (als reddende hand) is soms nét iets te groot. Wanneer hij zich aan de zetel optrekt gooit hij zich soms naar achter in de veronderstelling dat een van onze handen continu als veiligheidsgesp dienst doet. Heel gevaarlijk dus, en dat is iets wat we hem moeten proberen af te leren.
Later in de voormiddag zijn we een leuke wandeling gaan doen naar het Pavilov-park. Een park dat we reeds goed kenden. Het was er heerlijk vertoeven in de koelte van het bladerdek. We merken dat er in veel parken springkastelen voor de kleintjes staan. En ook waterpartijen ontbreken niet. Echt supertof dat een stad dit voor zijn inwonders doet.
Het middagmaal was trouwens een heerlijke gebeurtenis. We boffen echt dat onze Nicolas zo’n goede eter is. Ook al maakt hij er soms een boeltje van.
Na het eten was het tijd voor zijn middagdutje. Dit verliep ook ditmaal niet zonder slag of stoot. Na een 10 minuten (gechronometreerd) maakte een bulderende waterval van tranen plaats voor een oase van rust. We besloten om het zo rustig te houden en zijn dan zelf maar een uiltje gaan knappen op de zetel. Nadat ons kereltje wakker was geworden, zijn we nog even naar buiten geweest. Niet lang want naderende onweerswolken zetten een domper op het uitstapje.
Deze avond hoopten we dat Nicolas wat rustiger zou gaan slapen, want de laatste keren was het een heuse martelgang geweest. Niet leuk voor ons, en zeker niet leuk voor hem. We besloten om de overgang van “samenzijn” naar “alleen zijn” wat minder bruusk te maken. Volgens ons legt Nicolas reeds de link van “badje & flesje” met “slapen – en dus alleen zijn”. (hij wilde deze avond zelfs zijn flesje niet hebben, en toen we hem naar de slaapkamer droegen begonnen de traantjes reeds te vloeien). We besloten om het licht aan te laten en hem rustig in zijn bedje te zetten, maar er wel bij te blijven. Het werkte: hij zat rustig in zijn bedje, maar dacht nog wel dat hij met ons kon spelen. We susten hem op een rustige manier en na een tijdje deden we het licht uit en verdwenen uit zijn gezichtsveld. Niet veel later hoorden we hem van die typische babygeluidjes maken en viel hij rustig in slaap.
Goed gedaan van ons! Morgen proberen we het weer zo ...

Een 2e dag samen

We hebben vanacht een redelijk goede nachtrust gehad. Buiten het feit dat we bij elke beweging even gingen kijken, hebben we slechts 1x écht moeten opstaan (om 4 uur). Honger bleek de boosdoener, dus tijd voor een melkflesje. Wat ons opvalt is dat hij niet gewend is aan de Europese tutjes op de flesjes. Om half 8 werd het hoog tijd voor ons ventje om zijn eerste volledige dag met zijn nieuwe ouders aan te vatten. We hebben samen lekker ontbeten en zijn rond half 10 onze eerste wandeling begonnen. Een drankje en kennismaking met de kindjes van enkele bevriende koppels later, trokken we met z’n drieën de stad in. Schaduwrijke parken & heldere fonteinen kris kras verspreid, gaven een hemelse verfrissing aan het zwoele Almaty.
Het middag eten was een waar “mama-papa-kijk-waar-ik-mijn-eten-allemaal-kan-verstoppen” festijn. Achja, kids hé ... zijn peter is niet veel beter ...

Na zijn middagdutje (wat gepaard ging met een hevige huilbui) waren we (samen met nog enkele anderen) uitgenodigd om wat bij te kletsen. Bedankt voor het gezelschap, de lekkere koffiekoeken & het bier . Rond 18uur werd Nicolasje moe en keerden we huiswaarts. Veerle had een overheerlijk papje klaargemaakt dat 1-2-3 soldaat gemaakt werd. Omdat hij enorm moe was, deden we hem meteen daarna in bad. Ditmaal nam papa plaats IN de badkuip zodat de protagonist werd toegeschreven aan de mama die dit niet aan haar hart liet komen. Spetters vlogen in het rond, maar ons venteke amuseerde zich o zo kostelijk. (aan iedereen met een bad: u weze gewaarschuwd).
Pampertje verversen en tijd voor zijn melkflesje zodat hij naar dromenland kon. Althans dat was ons plan ... Nicolas had het klaarblijkelijk anders voorzien. Amper iets van zijn flesje gedronken, probeerden we hem toch te slapen te leggen ... bij het neerleggen vloog zijn klep wagewijd open ... tot 2 maal toe hem getroost en terug te “slapen” gelegd. Niets gekort, hij wou nog niet. Dan hebben we maar gezellig aan de keukentafel gezeten en elkaar wat geëntertained. (Oma, Lene ... dit is nieuwe spelling geloof ik?) Een klein uurtje later vonden we het toch tijd om Nicolas te slapen te leggen. Een beetje melk en hupsakee zijn bedje in ... en ... rust.

HELAAS: ween ween ween ... we hebben echter alles gedaan wat kon (eten: check, verse pamper: check, zalf voor de tandjes: check, ... : check). Dit is dus een van de moeilijke zaken die we momenteel meemaken ... waarom weent hij. Wie weet heeft hij in het weeshuis andere gewoontjes, heeft hij veel schrik dat we er niet meer zullen zijn wanneer hij wakker wordt? Dit maakt het moeilijk om hiermee om te gaan.
We besloten toch om het een kwartiertje aan te horen ... hoe moeilijk het ook moge zijn. Na een 10 minuutjes werd het plots rustig in zijn kamertje ... en we hopen dat dit ook zo blijft.

Voor altijd bij elkaar

Deze dag zal voor eeuwig in onze gedachten gegrift staan: de dag dat we ons
Nicolasje eindelijk bij ons kregen.
Rond half 3 reden we, geladen met cadeau’s voor de directrice & haar staff, naar het weeshuis waar ons Nicolasje (nog van niets afwetend) op ons zat te “wachten”.
Nadat we onze geschenken hadden afgegeven (enkele taarten, parfum, cosmetica, ...) werden we naar zijn speelruimte gebracht. Daar zat ons manneke in zijn loopmobieltje rond te toeren. Toen hij ons zag, wist hij om de een of andere reden dat we hem kwamen halen. Het manneke, ocharme, begon te huilen, maar na wat troostende woorden van zijn verzorgsters, was het ergste leed al geleden (althans dat dachten we).
Terwijl zijn verzorgsters afscheid van hem namen en hem nog een laatste maal een nieuwe pamper en nieuwe kledij (door ons meegebracht) aandeden, mochten wij naar zijn slaapzaaltje om wat foto’s te nemen. Hij heeft altijd in bedje nummer 1 gelegen. Niet te verwonderen, want hij is ook een “nummer 1”.
Nadien namen we alledrie afscheid van de lieve mensen die bijna een jaar voor hem gezorgd hadden, waarbij we duidelijk door zijn vertrek hun verdriet opmerkten.
Tijdens de rit naar ons appartement werd het voor ons bazeke teveel en hij begon hard te huilen ... nieuwe mensen, tandjes die doorkomen, een auto die net iets warmer aanvoelde dan de gemiddelde sauna ... een mens zou zich voor minder slecht voelen.

Aangekomen op het appartement, trok hij zijn klep nog eens wagewijd open. Maar na regen komt zonneschijn en dat was ditmaal niet anders. Na een kwartiertje ruimde het huilen plaats voor curieuziteit. Aangezien de temperatuur in ons appartement ook hoogzomerse temperaturen aannam, zetten we Nicolasje in zijn pamper op de vloer en speelden een hele tijd met hem. Huilbuien maakten plaats voor babykreten & -lachjes. Het venteke heeft trouwens ontdekt dat hij kan ‘staan’ als we hem goed vasthouden. Dat is iets wat hij dus ook heel de tijd wil oefenen ... niet op de grond zitten hoor, wandelen ja!! Bon, de tijden van rustig in de zetel hangen, blijken voltooid verleden tijd te zijn.

Wat later zijn we samen naar de supermarkt geweest om nog wat inkopen te doen. Nicolasje zat in zijn Babybjörn en genoot er kennelijk van. Hij mocht zelf beslissen wat hij wou eten. (dit deed hij door enkele malen op de verpakking van zijn favoriete merk te slaan)
Na ons eten was het tijd voor Nicolas zijn badje ... en wat voor een. Vanaf het moment dat hij doorhad dat hij met zijn hand “door” het water kon slaan, kon de pret niet op. Een kleine vloedgolf en een doorweekte papa later, werd het tijd voor zijn melkflesje. Blijkbaar gebruiken ze hier andere “teutjes” dan in Europa, want het ik-zuig-en-ik-krijg-eten principe lijkt hem wereldvreemd. Na wat ge-oefen had hij dan toch voldoende en legden we hem in zijn bedje.
Na 2 minuten gingen we (als verantwoordelijk ouders) even een kijkje nemen ... mijnheer lag met zijn hoofd op zijn voeten te slapen ... We hebben hem dan even goed gelegd en nu slaapt hij als een wolk.
Laat ons hopen dat hij zijn “weeshuis” regime niet aanhoudt, want dan wekt hij ons om 6 uur.

Van Air Astana naar Lufthansa

Air Astana had geen terugvluchten meer rond 30 juni en aangezien ik dan op het werk voor de 1/2 jaar sluiting verwacht wordt, zochten we onze toevlucht tot een andere maatschappij: Lufthansa. (helaas hebben we hier niet zo'n grote keus in films & muziek tijdens de vlucht)

We vertrekken nu op 21 juni en zullen terugkomen op 27 juni.

En nu duimen dat niets of niemand nog stokken in de wielen kan steken!

Kazachse ambtenaren ...

Een van hen heeft ervoor gezorgd dat ons adoptiecertificaat gedateerd werd op jawel xxx 2008. Ongelooflijk ...

Dit zorgt ervoor dat we deze zondag niet zullen kunnen afreizen maar alles een week uitgesteld wordt.

Je zou voor minder gek worden.

We mogen ons kindje gaan ophalen !!!

Gisteren verscheen er heuglijk nieuws in onze mailbox: dè mail waarop wij al zolang zaten te wachten ... Wij mogen ons kindje gaan ophalen ... eindelijk ...

We zullen een vlucht boeken rond 14 juni en worden (samen met ons Nicolasje) verwacht op de Nederlandse ambassade in Almaty op 19 juni om zijn visumpje af te halen.

Je kan je vast wel voorstellen hoe opgetogen, blij en door het dolle heen we zijn ... na een dikke 2 jaar hebben we de ganse procedure doorlopen en kunnen beginnen aan een nieuw hoofdstuk in ons leven.