Ooh wat slaapt hij toch moeilijk ....

Deze ochtend was het toch wel weer prijs zeker? 4 Uur en we moesten ons melkske al opwarmen. Daarna nog even kunnen doorslapen tot 7 uur en vanaf toen ... gaan met die banaan!
Het is megaschattig wanneer Nicolas net uit zijn bed wordt gehaald. Hij heeft dan nog zo’n enorme slaapkop (we begrijpen eigenlijk niet goed waarom hij dan niet langer blijft liggen) en duurthet een tijdje eer hij bij zijn positieven is (echt mega-schattig).
We begonnen de dag met een lekker ontbijt: porridge voor Nicolas en Frosties voor de ouders. Daarna was het natuurlijk speeltijd voor onze kleine rakker. Zijn favoriete bezigheid is nog steeds het wandelen aan de handen van mama en papa. Honderd maal van de keuken naar de living en terug als het moet. Vandaag heeft hij trouwens nog een nooit eerder vertoond staaltje van zijn kunnen laten zijn: Hij houdt zich zelfstandig vast aan de zetels en het lukt hem reeds om zichzelf eraan op te trekken. Als kers op de taart ‘wandelt” hij zelfs van het ene eind van de zetel naar het andere.
Zijn vertrouwen in ons (als reddende hand) is soms nét iets te groot. Wanneer hij zich aan de zetel optrekt gooit hij zich soms naar achter in de veronderstelling dat een van onze handen continu als veiligheidsgesp dienst doet. Heel gevaarlijk dus, en dat is iets wat we hem moeten proberen af te leren.
Later in de voormiddag zijn we een leuke wandeling gaan doen naar het Pavilov-park. Een park dat we reeds goed kenden. Het was er heerlijk vertoeven in de koelte van het bladerdek. We merken dat er in veel parken springkastelen voor de kleintjes staan. En ook waterpartijen ontbreken niet. Echt supertof dat een stad dit voor zijn inwonders doet.
Het middagmaal was trouwens een heerlijke gebeurtenis. We boffen echt dat onze Nicolas zo’n goede eter is. Ook al maakt hij er soms een boeltje van.
Na het eten was het tijd voor zijn middagdutje. Dit verliep ook ditmaal niet zonder slag of stoot. Na een 10 minuten (gechronometreerd) maakte een bulderende waterval van tranen plaats voor een oase van rust. We besloten om het zo rustig te houden en zijn dan zelf maar een uiltje gaan knappen op de zetel. Nadat ons kereltje wakker was geworden, zijn we nog even naar buiten geweest. Niet lang want naderende onweerswolken zetten een domper op het uitstapje.
Deze avond hoopten we dat Nicolas wat rustiger zou gaan slapen, want de laatste keren was het een heuse martelgang geweest. Niet leuk voor ons, en zeker niet leuk voor hem. We besloten om de overgang van “samenzijn” naar “alleen zijn” wat minder bruusk te maken. Volgens ons legt Nicolas reeds de link van “badje & flesje” met “slapen – en dus alleen zijn”. (hij wilde deze avond zelfs zijn flesje niet hebben, en toen we hem naar de slaapkamer droegen begonnen de traantjes reeds te vloeien). We besloten om het licht aan te laten en hem rustig in zijn bedje te zetten, maar er wel bij te blijven. Het werkte: hij zat rustig in zijn bedje, maar dacht nog wel dat hij met ons kon spelen. We susten hem op een rustige manier en na een tijdje deden we het licht uit en verdwenen uit zijn gezichtsveld. Niet veel later hoorden we hem van die typische babygeluidjes maken en viel hij rustig in slaap.
Goed gedaan van ons! Morgen proberen we het weer zo ...