Vandaag konden we ons manneke nog eens in onze armen sluiten. We vreesden even dat hij ons wat vergeten was, maar niets was minder waar hoor. Bij het overnemen van de verzorgster wist hij meteen dat er weer met hem gespeeld ging worden.
Hij was helemaal genezen en trakteerde ons op vrolijk gekwetter en vuurde verscheidene lachsalvo’s op ons af. We hadden hem 2 uur voor onszelf. Zalig gewoon.
Tegen het einde toe werd hij erg moe en zat hij bij zijn mama op de schoot. De eerste jaloerse blikken van de papa werden een feit.
dinsdag 24 maart 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Well Tom, you have to get used to it I think...babies go to their mommies more especially when they are hurt or sad or tired...but dont worry he doenst love you less...its just mother-child phenomena :-)
Neri
Dag Veerle & Tom,
Fantastisch te lezen dat de band met jullie zoontje in dit stadium al zo goed is. Ook de jaloersheid is al een goed teken. Zeket weten, Tom!
Tussen de weeshuisbezoekjes in, komen jullie zoveel mogelijk te weten over Almaty en Kazachstan. Ook voor die achtergraondinfo zal jullie kindje later dankbaar zijn.
Groetjes,
Lara, Emma, Karin & Marc
Een reactie posten