Buiten spelen

Dinsdag al ... nog 3 bezoekjes resten ons van een lang afscheid. Voor ons manneke begon de dag best aangenaam. Mama & papa moesten 20 minuten wachten omdat mijnheerke een massage kreeg. Volledig ontspannen en in ware eskimo-outfit kregen we ons zoontje in handen. Vandaag mochten we tot groot jolijt buiten spelen. We hebben samen aan de bomen, struiken, bloemen, gras, ... gevoeld. Wat rondgelopen en op het bankje gespeeld met een priemende zon op onze gezichten. Ook de andere kindjes van het weeshuis genoten van de frisse lucht. Enkele verzogsters wandelden met een aantal kindjes blokje rond, terwijl de kleinere in hun kinderwagens van de zon genoten. Na een half uurtje zijn we terug naar de speelkamer gegaan en hem meteen van zijn antartica-kostuum verlost. De 4-5 lagen kleren maakten spontaan bewegen onmogelijk. En spelen, kruipen, lachen, ... dat hij gedaan heeft. Hij genoot kennelijk van het “mag-het-iets-minder-zijn-”. Het is zo opvallend wat voor progressie er gemaakt is in de die 2 weken. Ons zoontje is zeer leergierig, houdt ervan te kruipen, zich op te trekken en te wandelen. Je ziet hem écht openbloeien. En zijn stembandjes worden ook (voorlopig zonder spijt) volop geoefend. Voor we het wisten was het weer 12 uur en was ons bezoek voorbij. Slecht 2 bezoekjes resten ons nog van een (te) lang afscheid ...
Aangezien het nu écht wel lente (half zomer) in Almaty is, besloten we, gewapend met boek en zonnebril, de namiddag door te brengen in een van de talkrijke parken die de stad rijk is.

Een blij weerzien

Ontspannen van het weekend weer een korte week met bezoeken aan ons lief ventje! Het begint stilaan een gewoonte te worden maar toch is het steeds een beetje spannend na zo’n weekend! Zou hij ons nog wel herkennen? Maar ... ja hoor ... hij is zo’n schatje dat hij onmiddellijk naar ons begint te lachen. Hij heeft de hele tijd gekird, gebrabbeld, gespeeld, gekropen, gerold en gestapt. Je kan echt zien dat hij zich goed voelt bij ons!
En ... we gaan nog nie naar huis, belange nie, belange nie en ... we gaan nog nie naar huis, ... want dan zien we ons schatje voor een lange tijd nie! We beginnen het met elkaar steeds vaker over te hebben. Het gaat ontzettend moeilijk zijn om hem hier achter te laten. Over het afscheid zal hartverscheurend zijn maar eerst zijn er nog drie bezoeken gepland!

skiën in sovjetstijl

Na een zalige nachtrust en daarbij horende zondagsbrunch de leuze van Bavo geëerd: Zondag is rustdag!
’s Namiddags met al de Belgische koppels ( en dat zijn er ondertussen 7!) naar Shimbulak geweest. Waarachtig een skioord opgericht ten tijde van het sovjettijdperk en nu vooral bekend bij de rijke Kazachen die er de weekends doorbrengen. De infrastructuur is vrij basic maar er is alles wat je nodig hebt. De drie liften werkten en de skieërs onder ons vonden dat al meer dan genoeg! Wij ... de niet-skieërs ... hoopten op een terasje in het zonneke om zo de mensen in België een beetje jaloers te maken. Spijtig dat het zonneke net verdween achter dikke wolken toen we aankwamen. Wel een kleine wandeling gedaan om toch niet steeds op teras rond te hangen. Frisse neuzen en gespierde kuiten later terug op teras beland en daarna in Almaty zelf met z’n allen in een Italiaans / Japans restaurant gaan eten. Je zou denken dat het twee buurlanden zijn maar hier in Almaty is een restaurant pas chique als je sushi serveert! En ... dat kan je nagenoeg overal eten hier! Lekker!!!

De canyons

Vandaag een èchte uitstap gepland! De canyons, 200 km buiten Almaty!
Met enkele koppels stonden we rond 9 uur te wachten zodat onze chauffeur ons kon ophalen. Na een 3 uur durende rit ( afwisselend 70 à 100 km per uur) over asfaltwegen vol putten en gaten, bobbels en hobbels, de laatste 20 km over een zandweg aangekomen in het nationale park waar de canyons deel van uitmaken.
Een adembenemend zicht de Amerikaanse canyons waardig. Onze chauffeur stelde voor om een wandeling te maken in de canyons: ongeveer 100 meter dalen en dan in het dal 1 km wandelen en lunchen bij een riviertje. Een FANTASTISCH idee! Na een steile afdaling waarvan we allemaal blij waren dat die achter de rug was, een fenomaal zicht vanuit de buik van de canyons naar de hemel. Geen zuchtje wind ( of toch bijna niet), warme temperaturen, een mooi zicht! Ongeveer 500 foto’s getrokken van wat steen en rots! En toch ... ook even stilgestaan dat hier miljoenen jaar geleden een rivier dit wondertje heeft uitgehouwen.
Na een heerlijke wandeling grolde onze magen. Aan de rivier, tegen een boom leunend, onze boterhammekes met zelfgemaakte tonijnsla opgegeten. Wat een zalig moment! Zuivere lucht, een kabbelend beekje, stilte van de natuur, een heerlijke BBQ-geur van onze buren aan het water! Wat moet een mens nog meer hebben, zou je toch denken.
Met ons busje een helse tocht uit de canyons gemaakt. Toch wel een héél smalle doortocht gemaakt tussen een tunnel van rotsen waar je je zo in kan vastrijden, en een helling opgereden van makkelijk 15 % waar de grond zo geëroseerd was dat je amper kon zeggen dat dit een weg was waar een busje met 8 personen naar boven kan zonder grip te verliezen. Na deze bloedstollende helling hoorde een applaus voor de chauffeur en ... een tranquilizer zodat onze bloeddruk wat kon zakken.
De drie uur durende rit terug was iets ongemakkelijker. Je hebt de weg dan ook enkele uren ervoor al kunnen bewonderen. Toch ... blijft de steppe ongelofelijk mooi en de onmetelijke vlaktes maken echt indruk. De armoede , in vergelijking met Almaty, is een duidelijk verschil.
Om deze dag in stijl af te sluiten, besloten we om een typisch Kazachse lekkernij te nuttigen: schaslick. Een spies schapenvlees op de BBQ met brood. Echt lekker!

Laatste bezoekje van de week

2 Weken zijn we hier al en de tijd vliegt voorbij. De laatste keer deze week dat we ons jongetje kunnen bezoeken. Toen we zijn mutjse afdeden, zagen we dat zijn haartjes kort geknipt waren. Het blijkt hier de gewoonte te zijn dat ze net voor de lente gekapt worden en zijn korte haartjes stonden hem beeldig. Veerle vond het iets minder leuk.
Spelen, spelen, spelen ... daar was hij voor gekomen. En dat liet hij ons meteen merken ook. Alles vastgrijpen wat hij kon en indien iets te ver lag, geen probleem, dan “kroop” hij er wel heen. We hebben samen een ontzettend leuke tijd beleefd en samen lekker gelachen.
Vandaag zijn ze hem na 1 uurtje al wel komen halen omdat hij moest slapen. Wel wat jammer, maar begrijpelijk. Na 1 uur zijn ze hier echt wel doodop en doe je er misschien beter aan om ze in hun bedje te leggen.

Bezoekje + op de botsauto's

Een nieuwe dag, dus opnieuw een bezoek aan het weeshuis. Ons kereltje straalde werkelijk. We merken dat hij zijn dagelijks speel-ritueel begint te kennen, want bij het overdragen stak hij zijn handje naar ons uit en begon te glimlachen. Vandaag was het “papa”-dag, wat dus niet verkeerd was. Met ons zoontje op de schoot hebben we er nogal gespeeld. Onnozel doen met een half opgeblazen ballon vindt hij zo leuk ... zo leuk dat hij écht aan het schaterlachen was. We moesten er zelf enorm hard om lachen. Wat hij op zijn beurt ook weer superleuk vond.
Zo’n 2 uur spelen vergt enorm veel van zo’n ukkepuk. Ook omdat hij ’s morgens nog niet geslapen heeft. Zijn kameraadjes gaan na zijn papje (om 10 uur) slapen, maar onze knaap moet met zijn ouders gaan spelen. Dus rond 11 uur begon hij weer veel in zijn oogjes te wrijven en wat lastiger te worden (echt lastig wordt hij nooit, ahnee!)
Troostende woorden en jezelf écht belachelijk maken door allerlei kunstjes, gekkebekken te trekken, blijken wel te helpen.
Deze middag was het stralend weer in Almaty. Buitentemperaturen die in het zonnetje vlot boven de 20 graden aanvoelden. We zijn samen met Pat naar het Gorki-park getrokken, om daarna de Zoo van Almaty te bezoeken.
Aan het Gorki-Park ligt nog een oud pret- en nieuw waterpark (wat we jullie vroeger al verteld hebben). Aangezien Pat de oude, vervallen botsautootjes nog niet gezien had, was dit het eerste punt van afspraak. Tot onze grote verbazing bleek deze attractie nog open te zijn ook (evenals al de andere antieke, sovjetattracties). Een oude man wenkte ons om in zijn botsautootjes plaats te nemen. (Je moet weten dat de autootjes er ouder en afgeleefder uitzag dan de man zelf) Dolgelukkig gaf hij zijn attractie de nodige stroom dmv een oude knop in te duwen en deze 3 Belgen beleefden lol voor 30. Wie heeft er de kans om in een jaren 60-70 kermisattractie te zitten? Muziek schalde door de knoeroude boxen en deze kraakten bij elke lage toon. Een unieke belevenis ... en dit vond ook de oude man ... we mochten nog een 2e maal op zijn attractie toeren. Dit geheel op zijn kosten.
Een paar foto’s later bracht hij ons naar zijn andere attractie. Een vezelplaat met verscheidene gaten waar balonnen ingeplaats waren dewelke je met oude, kromme vogelepikpijltjes moest laten ploffen. Blij dat hij eindelijk volk zag, wilde hij van geen geld weten en stak ieder van ons 6 pijltjes in de handen. 18 Pijltjes werden afgevuurd, waarvan er 3 doel troffen. Geen score om fier op te zijn, maar toch kregen we een klein aandenken van de man. Hoe mooi kan de wereld zijn ... ontroerend.
We namen afscheid van onze oude vriend en trokken richting Zoo. 400 Tengee entree-geld (= €1) en een eerste Homo Sapiens controleerde onze ticketten. Het fraaie park werd opgefleurd door de vele dieren: pauwen, gieren, zebra’s, tijgers, beren, kamelen, neushoorns, ... allemaal waren ze van de partij. De een in een mooier hok dan de andere ... al dan niet vergezeld van kakkerlakken.
Een uur of 3 later hielden we het voor bekeken en reden in gepaste stijl weer naar ons appartement. Een oude Lada-taxi bracht ons voor €2 naar huis. Ginds aangekomen nog even vaarwel gezegd aan een koppel dat vandaag vertrok en de toffe dag afgesloten met een slaatje en cappuccino in de Ciao-Pizza.

Mojito

Ons bazeke heeft zich weer hard geamuseerd vandaag. Hij had zeer leuke kleren aan vandaag, een zonnig geel salopetje met (uiteraard) bijhorend mutsje. Ook al is het hier enorm warm, blijkbaar vreest men hier continu dat een van de kindjes verkouden zou geraken. Op zich goed te begrijpen, want indien er eentje ziek wordt, volgen de anderen automatisch. We hebben met potjes, ringen, blokjes,... gespeeld. Maar met ons fototoestel of gsm spelen vindt hij, tot onze grote schrik, toch het allerleukste.
Na een dik uur begin je toch te merken dat hij enorm moe wordt. Wrijven in zijn oogjes tot hij niet meer weet hoe zich te gedragen. Dit resulteerde vandaag toch in een tijdje “ambetant zijn” en wat wenen.
Deze middag hebben we dan met een paar andere koppels een leuk terrasje gedaan op de “Meir van Almaty”. Een vergelijking met “onze” Meir zou overdreven zijn, maar gezellig is het er wel. Enkele Mojito’s deden onze heimwee naar jullie verminderen.

Een supertof weerzien na 3 dagen hem te moeten missen

Vandaag konden we ons manneke nog eens in onze armen sluiten. We vreesden even dat hij ons wat vergeten was, maar niets was minder waar hoor. Bij het overnemen van de verzorgster wist hij meteen dat er weer met hem gespeeld ging worden.
Hij was helemaal genezen en trakteerde ons op vrolijk gekwetter en vuurde verscheidene lachsalvo’s op ons af. We hadden hem 2 uur voor onszelf. Zalig gewoon.

Tegen het einde toe werd hij erg moe en zat hij bij zijn mama op de schoot. De eerste jaloerse blikken van de papa werden een feit.

Wij met zijn tweeën

Vandaag officiële vrije dag. Na al het “feestgedruis” gisteren was dit meer dan een welkom geschenk voor de autochtonen. Althans zij die voor een governementele instantie werken. Helaas valt ons weeshuis ook onder dit begip en konden we ons kindje vandaag niet bezoeken.
Een dagje met ons twee alleen, dat was het plan wat we rond de middag opvatten. Het weer vandaag was s-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d. Een mooi lentezonntje met temperaturen die weer met de 20 graden flirtten. Jasjes uit en zonnebril op dus. Onderweg kruistte een witte limousine met gevolg onze weg en hield halt aan het Panfilov-park. Een mooi bruidskoppel nam het idee om hun foto’s in dit mooie park te maken. (ze hadden weliswaar last van één papparazo, dewelke opvallend westerse trekken had). Hierna zetten we ons neer op een pleintje waar verscheidene kids halsbrekende toeren uithaalden op hun skateboards, rollerskates en mountainbikes. Op dit plein kon je je ook laten rondrijden in een koets, de kleinsten maakten de gekste salto’s op het springkasteel, ... heerlijk gewoon.
We herinnerden ons dat er een beetje verder een grote moskee te bezichtigen was. Onderweg passeerden we een knus lokaal marktje. Broeken van 800 Tenghe (=€4) waren hier geen uitzondering. Cd’s gingen ook vlot over de toonbank (de opvallende lage, lees geef-weg-prijs, deed me echter vermoeden dat het hier allemaal om illegale copies ging).
Een beetje later wat foto’s van de moskee genomen en dan weer huiswaarts gekeerd. Onderweg zagen we een terrasje (het eerste dat we zijn tegengekomen tijdens ons verblijf hier) dat uitnodigend naar ons lonkte. Ons zwakke karakter deed ons gedwee plaatsnemen om van een lekkere Ice-tea te genieten. Een terrasje doen in maart ... sterk, al zeggen we het zelf.

Nieuwjaar

Vandaag hadden we een afspraak met Maxat, een Kazach die we hebben leren kennen. Samen met Pat & Ellen begaven we ons naar het universiteitsplein, waar de grote feestelijkheden plaatsvonden. Op het plein aangekomen bevonden we ons in een waar mierennest. Aangezien we niet zò opgezet zijn met deze beestjes, vonden we het beter om elkaar te leren kennen in een leuk Italiaans restaurantje. Tijdens een gezonde!, knisperige salade kwamen we veel te weten over Kazachstan en zijn gewoontes. Onze “gids” kon niet alleen smakelijk vertellen, hij wist ons ook te verbazen met enkele woorden nederlands. Straffe kost ...
Na de lunch trokken we door de stad, vergezeld van gespekte verhalen en wetenswaardigheden over Almaty. Een tussenstop in de gekende Coffeedelia (een hippe drankgelegenheid met gratis WIFI internet) later, ging het terug richting het universiteitsplein. Rond 19 uur aangekomen verwachtten we een drukke feestende, dronken massa ... De massa was er ... de drank en party-animals stuurden hun kat. De optredens die aan de gang waren, konden de opgekomen menigte blijkbaar niet enorm boeien aangezien iedereen er maar wat voor zich uit zat te staren (of zou dit nu het Oosterse feestgedruis inhouden). De aanwezige valkenier met bijhorend vliegdier gaf nog een beetje animo wannneer zijn beestje de vleugels gewillig? spreidde. Aan fotostandjes geen gebrek ... en om hun printers te laten werken, hadden sommigen een heuse generator bij (vindingrijk zijn ze wel, onze Kazachse vrienden).
Na een uurtje hadden we het ginds wel gezien en sloten we de avond af in een of andere lounge bar die je zo in ons hippe Antwerpen zou kunnen planten.

Repetitie

Gisteren pas laat gaan slapen (V for Vendetta's schuld) dus een perfect excuus om laaaaaang uit te slapen. Na samen gezellig gebruncht te hebben, trokken we met hoge verwachtingen naar de universiteit omdat men daar een groot podium ineengebokst had voor de feestelijkheden.
Daar aangekomen was men volop aan het repeteren voor het grote spektakel deze avond (althans dat was onze perceptie).
Na een 2 uurtjes zang en dans, trokken we naar de Zum om nog eens wat rond te snuisteren, waarbij we afsloten met een drankje en een straatpannekoek. (met veel moeite eentje gekocht waarbij we tijdens het opsmullen verdachte blikken in onze richting keken. Het blijkt niet echt de gewoonte te zijn een pannekoek zomaar op te eten. De pannekoeken hier zijn normaal gezien “verpakkingen” met allerlei groentjes, vlees, ... erin. Achja ... Belgen hé).
Rond 6 uur kwamen we terug bij de universiteit aan, waarbij we ons reeds verwachtten aan een of andere warmp up voor het enorme feest dat later op de avond zou losbarsten. Toen we de stalletjes nog steeds leeg aantroffen en men nog steeds op het podium aan het sleutelen was, begonnen we achterdochtig te worden. Na enkele mensen te hebben aangesproken, volgde het harde verdict: het feest vindt pas de 22e (morgen dus!) plaats.

Zalig gespeeld, maar nu weekend

Een week geleden zetten we voor het eerst voet op Kazachse grond. Na 7 dagen vertoefd te hebben in het land van onze kapoen, beginnen we de heerlijk, knapperige Belgische frietjes met een goeie klot mayonaise en een curryworst spéciale te missen.
Vannacht is de dooi hier ingezet en stonden we op met een hemelsblauwe lucht, klaar om voor de vijfde maal naar het weeshuis te gaan.
Vandaag was ons zoontje weer een streling voor het oog. Hij droeg een schattig pakje en begon meteen met ons te spelen. Papa’s krachten werden ditmaal stevig op de proef gesteld door het onophoudelijk lachebekken wanneer hij de lucht werd ingegooid. Ook mama’s spierbundels werden danig op de proef gesteld wanneer hij zich op een of andere wip waande. We merken echt wel een grote progressie in zijn gedrag en emoties tov de eerste kennismaking. Heel tof!
Ons manneke is best een slim kereltje. Je hoeft iets maar enkele keren voor te doen en hij snapt meteen wat je bedoelt.
Vandaag konden we 1,5uur bij hem zijn. Hij begint van zijn koorts af te raken en mag dus langer met ons spelen. Alhoewel we goed merken dat na onze speeltijd, zijn kaars volledig uit is.
We zullen hem pas dinsdag terugzien, wegens een public holiday op maandag, waarbij alle instanties (waaronder de weeshuizen) gesloten zullen zijn.
De namiddag hebben we doorgebracht met een grote wandeling naar het Gorki-park. Een mooi groot park aan de rand van de stad met daaraan een klein pretpark (wat momenteel grotendeels buiten werking was). Aan deze oase van rust, is ook de zoo gesitueerd. Een dierentuin die, volgens Geert & Chris, Gaia zou doen steigeren.
Morgen is het dus Islamitisch Nieuwjaar en gaan we de stad grondig verkennen om zoveel mogelijk festiviteiten mee te maken. De afgelopen dagen is heel Almaty in de weer geweest om de stad zo netjes mogelijk te maken. We zijn dus reuzebenieuwd.

Even ter info ...

Eerst en vooral superbedankt voor de leuke reacties, mailtjes, skypegesprekken etc ... (we kijken er elke dag naar uit en het doet heel veel deugd om te merken dat jullie ons verhaal meevolgen).

Er wordt ons heel vaak gevraagd naar de naam en foto's van ons zoontje. We willen jullie graag alle informatie geven. Maar omdat dit onze adoptieprocedure kan schaden, houden we deze informatie nog totdat de beroepsperiode van de rechtbank voorbij is. Dan pas is het kindje officieel van ons en kunnen we alle informatie die we willen met jullie delen.

We zijn er zeker van dat jullie hier begrip voor kunnen opbrengen.
Nog enkele weekjes geduld dus.

Groetjes uit Almaty.

Sneeuwpret

Deze ochtend dwarrelde er engelenhaar naar beneden. Sinds half 5 deze ochtend was het volop aan het sneeuwen. Goedgeluimd en met de nodige winterkledij aan reden we naar het weeshuis.
We mochten ons kleintje zelf gaan halen in zijn speelzaaltje. Hij was weer enorm goedgeluimd, wat ons veel deugd deed. Hij begon vlot met ons te spelen en bracht ons gauw aan het lachen met zijn gekke bekken en geluidjes. Vandaag heeft hij zich zelf rechtgetrokken en ook het zelfstandig zitten begint goed te vlotten. Hij mag zich stilaan gaan inhouden, want wij willen hem graag zelf zijn eigen eerste stappen zien zetten. Het uurtje was weer omgevlogen (we mogen hem momenteel nog steeds maar 1 uurtje per dag zien door zijn verkoudheid). Rond 11 uur kwam de verzorgster (die hij zeer goed schijnt te kennen aangezien hij er onmiddellijk naar lachte en probeerde naartoe te kruipen) hem halen om in zijn bedje te leggen (wij matten hem nogal af blijkbaar).
Uit het weeshuis gekomen lag er al een dikke laag sneeuw (+5cm ) en al gauw was de eerste sneeuwbal een feit.
Omdat het misschien een van de laatste sneeuwfeiten was, hebben we hier dus volop van geprofiteerd. Een fikse wandeling werd het doel van deze namiddag. We wandelden door de besneeuwde stad naar de St-Nicolas! Kathedraal. Echt prachtig met dit sneeuwlandschap.
Na een lekkere caffee Lattee (alhoewel die van jou beter is, Lene) en even van de heerlijke desserts geproefd te hebben, besloten we om huiswaarts te keren. Het was dan ook al na de zessen. Toch nog even halt houden in ons 24/7 supermarktje om wat lekkers voor deze avond te kopen. Morgen zitten we hier reeds 1 week en wat vliegt de tijd hier.
Zaterdag en zondag viert men hier het Islamitisch Nieuwjaar. Grote festiviteiten verzekerd. We kijken ernaar uit. Het minpunt hieraan is dat maandag alle federale instanties gesloten zijn ... dus ook ons weeshuis , waardoor we ons zoontje pas terug op dinsdag kunnen bezoeken.

Eerste tandjes

Iets beter geslapen deze nacht! Toch nog wat moe opgestaan maar we hebben een doel vandaag: ons bengeltje even hard laten lachen, kirren, afmatten als gisteren.

Stipt 10 uur stonden we in het speelkamertje te wachten tot ons zoontje werd gebracht door de verzorgsters. Hij was nog lekker aan het eten dus nog 15 minuten nagelbijten tot ons knap kereltje werd gebracht. Men vertelde ons dat hij wat koorts heeft ( 37,2° C) en dat dit te wijten is aan zijn tandjes die doorkomen. Hij heeft nu al vier tandjes: bijna twee boven en twee beneden in zijn mondje.
Ondanks de koorts heeft ons manneke héél hard gespeeld. Hoe zotter, hoe beter is de leuze en daar zijn we wel goed in hoor! Hij heeft dus weer hard gelachen, heeft zichzelf voortgesleept zodat hij bij zijn speelgoedjes kon ( op zijn armpjes, zijn benen gebruikt hij nog niet! Een aparte kruiptechniek, niet? )

Rond 11.15 u. Kwam de directrice ons vertellen dat we hem terug naar zijn leefgroepje moesten brengen. Erg jammer hoor! Zo’n uurtje vliegt echt voorbij! Deze keer mochten we hem zelf gaan afgeven en konden we een blik werpen op het speelkamertje waar hij meestal met zijn kameraadjes speelt.

’s Namiddags een wandeling gemaakt in de stad. Even bij een adoptiekoppel binnengelopen die hier ook al enkele weken met hun zoontje verblijven. Zij konden ons héél wat handige tips geven en waren ook blij dat we even langs kwamen. Voor hen was het al een tijdje geleden dat ze nog eens wat Belgen gezien hadden!

Rond 6 uur is het hier beginnen te regenen! Een belevenis ten top! In een kwartiertje ontstaan hier op straat ware riviertjes die grote plassen ( en meren ) maken op pleintjes en in laaggelegen straten. Het is hier in de stad best heuvelachtig ( als ik het zo mag noemen ...) en ik vrees dat héél wat pleintjes onderwater staan nu! De mensen maken zich hier nog geen zorgen om ondergelopen kelders en dergelijke. Ik denk dat ze hier al wat meer gewend zijn!

Ons bazeke

Na nog maar eens barslecht geslapen te hebben, was 8.30 nét iets te vroeg om op te staan. Snel douchen en ontbijten en dan beneden op onze chauffeur wachten.
Rond 10 uur konden we het weeshuis binnen, maar moesten nog even op onze kleine wachten aangezien hij nog aan het eten was.
Even na 10 ging de deur van de speelkamer open en wie zat daar op de arm van een van de verzorgsters? Jawel ... the one and only!
Meteen al het speelgoed bovengehaald en al onze energie in onze kleine spruit gestoken. Vandaag werden we onthaald op een heel extravert jongetje: kraaien van plezier, nieuwsgierig al zijn nieuwe speelgoed uitproberen (het knisperboekje blijft het uitstekend doen) en zijn ouders nog eens goed bekijken en betasten. Gewoon super.
Hij had ook heel toffe kleren aan deze keer (die van gisteren waren niet echt om over naar huis te schrijven) en zijn mutsje was (gelukkig) ook niet opgezet.
We merkten echt dat hij ons nog herkende, wat een heel tof gevoel gaf. Na wat heen en weer gewiebel op Veerle haar schoot, begon hij zowaar spontaan te lachen. Wat een metamorphose met gisteren.
Het enige minpuntje deze ochtend was dat ons zoontje wat ziekjes was (volgens de verpleegsters) en hij maar 1 uurtje bij ons mocht blijven. Het uur is werkelijk voorbij gevlogen.
We kijken met volle teugen uit naar morgen, wanneer we hopelijk de volle twee uur van hem mogen genieten.
De namiddag hebben we met Geert, Chris en hun zoontje doorgebracht. We hebben wat in de stad rondgewandeld en hebben rond 4 uur nog even iets op hun appartement gedronken.

Eerste bezoek

Vandaag brak dé grote dag dan eindelijk aan. We zouden ons zoontje voor de eerste maal kunnen ontmoeten.
Twintig voor tien kwam men ons ophalen om naar het weeshuis te gaan. Daar aangekomen konden wij eventjes het domeintje verkennen. Er waren best veel plaatsjes waar de kindjes konden spelen, zelfs een zwembad wat in de zomer ook werkelijk gebruikt werd.
Even later werden we binnengelaten in het weeshuis en belandden in het bureel van de directrice, samen met onze tolk. Na ons voorgesteld te hebben, bracht een van de verzorgsters het kindje binnen. Alles verliep eigenlijk nogal snel en voordat we er weet in hadden, zaten we met zijn drieën in de speelkamer.
Het moet allemaal nogal vreemd voor hem geweest zijn: nieuwe gezichten, nieuwe geuren, nieuwe geluiden ... het baasje was er duidelijk van onder de indruk. We hadden hem zo’n “knisperboekje” gegeven. In het begin wist hij niet goed wat hij ermee moest aanvangen (of durfde hij niet goed), maar een twintig minuutjes later stak hij het toch al vlot in zijn mondje.
Dit eerste bezoek was best wel kort (zo een 25 minuutjes), maar meer dan voldoende. Niet alleen voor ons was dit een hele aanpassing, maar wat moet zo’n kleine ukkepuk hier wel niet van vinden.
Vanaf nu mogen we (als alles goed verloopt) ons kleintje elke weekdag bezoeken van 10 to 12. Dus zullen we wel gauw een band opbouwen en samen van elkaar beginnen te genieten.
Na dit eerste bezoek zijn we eerst terug naar ons appartement gegaan om een beetje te bekomen van al dit. Aan elkaar ons verhaal gedaan van hoe we dit hadden ervaren enzovoort.
Na het middageten zijn we dan naar een mooi park getrokken, met een pracht van een kathedraal en heel imposante beeldhouwwerken uit de Sovjet-tijd.










's Avonds zijn we nog lekker iets gaan eten met Patje & Ellen ... heerlijke pizza.

Zum

We zitten nog steeds niet in ons oude ritme ... gisteren weer gaan slapen rond 02.30 uur en pas opgestaan rond 12 uur. Achja, we profiteren nog even van het uitslapen ... binnenkort zal dit niet meer mogelijk zijn.

Een uurtje later waren we reeds op weg naar de Zum. Een shoppingcentra waar je ook allerlei souvernirs kon kopen. We hebben daar best wel wat toffe ideetjes kunnen opdoen.
Het hing er vol met lusters van Swarovski ... en deze waren best prijzig. Sommige kostten enkele duizenden euro’s (en zagen er nog niet eens uit). Je vond er ook de traditionele kledij, “hippe” winkeltjes maar ook heel erg veel rommel (waar ze nog eens veel geld voor vroegen). In tegenstelling tot wat velen misschien denken is Almaty (en Kazachstan in het algemeen) zeker niet goedkoop. Alles is minstens even duur als in België.

Onderweg kwamen we een soort van Meir tegen met héél veel LG reclame. We hebben er enkele foto’s van genomen om naar het werk te sturen. Na hier wat over gekuierd te hebben (het weer was weer uitstekend, we hadden ons jassen thuis gelaten) zagen we in de verte wat kleurrijke kraampjes staan. Daar aangekomen bevonden we ons op een lokaal marktje. Hier vond je vele vlees-, vis-, fruit- en groentekraampjes. Of het wijs zou zijn om hier iets te kopen, betwijfelen we ten stelligste. Het vlees werd niet koel bewaard en lag open en bloot onder de smog die hier hangt. We denken dat hier ’s morgens vroeg hele stukken dier verkapt worden, want achter elk kraam zag je een grote bijl in een boomstronk staan.
Deze avond gaan we rustig een filmpje kijken en we kijken vol spanning uit naar morgen, wanneer we voor de eerste keer ons kindje kunnen bezoeken.

Koktobe

In de hoop om weer electriciteit te hebben bij het opstaan, genoten we van een extra lange nachtrust. Om 10.30uur werd het echt wel tijd om op te staan. Meteen de lichtschakelaar uitgeprobeerd maar helaas ...
We hebben dan naar een van onze contactpersonen gebeld en wonder boven wonder lichtte de kamer bij de eerste beltoon weer op. Een act of God? Na een heerlijk ontbijt geprepareerd door Veerle (krabsla en een heerlijk ommeletje) ontmoetten we op Ellen & Pat’s appartement Geert & Chris met hun kindje.

Deze laatste verblijven reeds lange tijd in Almaty en kennen het reilen en zeilen van de stad. Ze troonden ons mee via allerlei mooie paadjes naar de kabellift die ons naar Koktobe zou brengen. Een afgeplatte bergtop waar je een mooi overzicht van de stad had. Daar aangekomen, zagen we pas hoe groot Almaty wel niet is. Huizen, appartementen, kantoren, ... zover het oog kon reiken. Van hieruit kon je heel goed zien dat Almaty-stad eigenlijk een vlakte is, aan de rand van een bergketen, waarvan de toppen met sneeuw bedekt waren. Koktobe lag bezaaid met mooie, gezellige wandelpaatjes, af en toe afgewisseld met mooie waterpartijen en speeltuigjes en zelfs een kleine kinderboerderij. Echt de moeite waard om te bezoeken.

Om weer naar huis te keren opteerden we om met een busje de berg af te rijden en dit voor een zéér voordelige prijs. In de waan van een goede zaak gedaan te hebben sprongen we met zijn zevenen het busje in ... tot plots het busje een 500 meter verder zijn stopplaats scheen bereikt te hebben. Weg illusie ... en waren we verplicht een taxi te nemen die ons naar onze beginplaats bracht. Gelukkig viel de prijs van de taxi énorm goed mee (hebben we toch nog een klein beetje een goede zaak gedaan).
Hierna hebben we samen nog iets gedronken en is ieder zijn eigen weg naar huis gegaan om zich aldaar van een verkwikkende maaltijd tegoed te doen.
Later op de avond zijn wij een I-card gaan kopen (zodat wij vanaf thuis ook op internet kunnen) en hebben die met de hulp van Geert hier vakkundig geïnstalleerd (thanks!)

1e Afreis + Kindvoorstel

12 Maart 2009, een dag die ons ganse leven bij zal blijven.
Het was de dag waarop wij voor de eerste maal richting Kazachstan vlogen om ons kindje van ver weg te ontmoeten.
Om 12.30 kwam Peter Veerle ophalen in Ekeren. Nadat ze 10 keer gecontroleerd had of we niets vergeten waren, ging het richting” LG” om Tom op te halen (iemand moet geld in het laatje brengen natuurlijk ).
Van daaruit vertrokken we samen naar Zaventem. Een dik uur later waren we ingechecked (weegschaal gaf 40,2kg aan – geluk gehad dus) en genoten nog van een late lunch. (Padré bedankt hiervoor)
Rond 14.30uur namen we afscheid van Peter en kon onze reis écht beginnen.
De vlucht naar Schiphol vloog voorbij en om 18.15 zaten we reeds aan boord van een grote boeiing. Almaty, here we come!
Het werd een voorspoedige, 6 uur durende, vlucht. Tijdens de hapjes & drankjes genoten we met volle teugen van het on-demand enterntainment systeem dat ter ieders beschikking stond.
Omstreeks 05.30 uur plaatselijke tijd (Almaty ligt 5 uur voor op Brussel) zetten we voor het eerst voet op Kazachse bodem. Na de paspoort controle en onze bagage opgehaald te hebben, werden we hartelijk verwelkomd door een medewerker van HKM.
Een half uurtje later stonden we in ons appartement. Een kleine propere en gezellige flat waar we de komende drie weken zouden verblijven.
Een korte inspectie- en valiezenuitlaad-ronde later sprongen we voldaan in ons bed. Enkele uurtjes rust zouden ons goed doen.

Omstreeks 10 uur kregen we telefoon: onze tolk. Deze zou, samen met de coördinator, ons kindvoorstel komen doen. Een half uurtje later wisten we: We worden mama & papa van ...
Een mooie, gezonde jongen, 8 maanden oud. We hebben zelfs 2 mooie recente foto’s gekregen.
Deze prijken nu mooi als achtergrond op onze laptop 
Even scheelde het trouwens niet veel of we hadden onze laptop voor niets meegenomen. Tom had (naar goede gewoonte) een verkeerde lader meegenomen (ook al had hij maar 1 taak gekregen) . Maw we konden onze laptop niet meer opladen. Gelukkig kwam het MacGyver instinct snel in hem op en met wat vakkundig (???) knutselwerk slaagde hij erin om de laptop van stroom te voorzien (2 Uur later viel hier plots de stroom uit ... toeval?).
Ohja, schuin over ons appartement bevindt zich de Silk Way. Een shopping center met een grote supermarkt aan (die 24/24 en 7/7 open is). Toch een ware luxe hoor.
In de namiddag hebben we dan kennis gemaakt met Ellen & Patje. Eveneens een koppel dat hier met een kinderwens zit. Het werd een gezellige middag.

Aangezien we morgen & overmorgen ons kindje nog niet mogen bezoeken, proberen we de tijd wat te doden. We gaan Almaty bekijken vanuit vogelperspectief ... met een kabellift. Benieuwd wat dat gaat geven ...

Wij vertrekken!!!!!

Vandaag is het zover! Ons valiesje staat gepakt, alles is opgeruimd, ... wij kunnen vertrekken naar Almaty!

Hopelijk hebben we snel internetverbinding daar zodat we jullie op de hoogte kunnen houden!

Het is ongelofelijk fijn dat we door iedereen zulke lieve mailtjes, smsjes, telefoontjes krijgen! Bedankt!!!!

Groetjes en tot gauw met meer nieuws! ...

Weekje uitstel

Deze ochtend nog vol euforie omdat we morgen (03/03/2009) zouden vertrekken.
Naar de consul geweest (vriendelijke heer) om morgen onze Visa, net voor vertrek, te kunnen ophalen.

Nadat ik op kantoor was aangekomen, kreeg ik telefoon: HKM
Ze hadden dit keer niet zo'n goed nieuws voor ons: Wegens omstandigheden kan men ons in Kazachstan pas ontvangen op 12 maart. Een dikke week uitstel dus.
Valiesjes zullen dus terug even uitgepakt moeten worden.

Een week uitstel komt wel vaker voor vertelde HKM ons en we moeten ons nergens ongerust over maken. Er is waarschijnlijk een vertraging met de admininstratie, of er is een inspectie in het weeshuis, ...
Het kindje dat op ons wacht, is en blijft nog steeds hetzelfde verzekerder HKM ons. Dat is toch al een hele opluchting. Ook al weten we nog niets over ons kindje, toch voel je reeds een of andere band. Raar hé.

Dit zijn de (minder leuke) wegen die een adoptie met zich meebrengt. Wegen die snel vergeten zullen zijn als we ons kindje in de armen kunnen sluiten.